Er is grindcore en er is grindcore. Klinkt als een boutade van jewelste, maar het betekent simpelweg dat er binnen een bijzonder extreem genre enorm veel verscheidenheid kan opduiken. Zo kan Rotten Sound bogen op de titel van de meest agressieve act, Napalm Death die van de meest volwassene en dit Canadese Fuck the Facts als de meest veelzijdige en geflipte in een enkele adem! 'Die Miserable' hapt nauwelijks makkelijk weg, maar wie de eerste en tweede worsteling tot een goed einde brengt, heeft er wel een heerlijke band bij.
Fuck the Facts valt voor een aantal redenen op binnen de hokjes van het genre. Vooreerst zijn deze heren en dame niet voor een gat te vangen en doorspekken ze hun nummers geregeld met stukken en brokken van andere stevige gitaarinvloeden. Wanneer het tempo al eens gedrukt wordt, krijgt een luisteraar erg groovende passages die overduidelijk hun herkomst bij stoner hebben. In de chaotischer momenten is er overduidelijk sprake van knipogen naar mathcore (de hak-op-de-tak-ritmiek, de schijnbare warboel die echter perfect geconstrueerd is) en soms mag ook gewone, lompe death metal even om de hoek kijken. Nochtans blijft dit alles ontegensprekelijk grindcore, maar dan een een sterk niveau.
Die afwisseling is met voorsprong de beste troef van Fuck the Facts. Waar andere acts er niet in slagen om gedurende een half uur (dit album duurt vijfendertig minuten) de aandacht vast te houden wegens te veel van hetzelfde, doen deze Canadezen dat wel. Dat is een opsteker en het geeft enkel meer aanleiding tot meer experimenteerdrang. De rauwe strot van zangeres Mel is trouwens van zo'n kaliber dat het een flink pak mannelijke collegae naar de prullenmand verwijst.
Het enige nadeel van 'Die Miserable' is dat het geen hapklare brok teringherrie is, maar integendeel een vurige, poreuze en visceuze massa loeiend hard metaal dat een aantal luisterbeurten nodig heeft om ten volle door te dringen. Maar wie zich de moeite getroost, heeft er ineens een klepper van een plaat bij.
