Waar Guru in het verleden terecht bij de vernieuwers gerekend kon worden, is zijn muzikale ei na vier volumes Jazzmatazz helemaal leeg gebroed. Ondanks de ongetwijfeld peperdure personeelskosten (Common, Damien Marley, Slum Village, Blackalicious) slaagt Guru er niet om zijn tracks ook maar iets spannends mee te geven. Hij herhaalt niet alleen zichzelf tot in de oneindigheid, de herhaling heeft ook nog eens een enorm hoog degenererend karakter. Waar Guru dertien jaar geleden succesvol laidback raps combineerde met integere soul- en jazztracks. Heden ten dage is niet alleen het concept hopeloos achterhaald (ook al is het een succescombinatie), maar is ook de inspiratie hopeloos zoek. Zelfs de nieuwe input van producer Solar kan daar niets aan veranderen. De muffe muziek wordt bovendien nog eens dieper de beerput ingetrokken door de ronduit zielige raps waarin de haast bejaarde rapper zijn eigen loftrompet steekt met het aantal vrouwen die hij in zijn bed heeft gekregen en andere luxueuze excessen die hij heeft verworven.
Ondanks het tamelijk duffe beeld dat blijft hangen na een eerste beluistering van de plaat, zijn er toch enkele nummers die boven het gemiddelde stijgen. 'Fly Magnetic' met Dionne Farris gooit hoge ogen. De begeleiding is onwaarschijnlijk funky op een bijzonder gehoekte manier. Een groovende bas en een staccato saxlijn zitten vol gaten en ketsen koppig verder. De soulvolle Farris geeft de song wat body tijdens de raps en komt met een tamelijk typisch refrein voor de dag. Guru zelf is in vorm op dit nummer, al ontbreekt het de rapper wel aan tekstuele inspiratie. Niemand is namelijk geïnteresseerd in het aantal vrouwen die naar zijn magneet getrokken worden. 'Look to the Sun' is eveneens een irritante ophemeling van de gecorrumpeerde Amerikaanse droom die Guru zou belichamen. De begeleidende track heeft echter een nachtelijke smooth die wel blijft hangen. Een laidbackorgeltje en een huilende klarinet wekken een zwoel sfeertje op, maar blijven te lang hangen in hetzelfde idee. Enkele pingelende gitaartjes of jaren '80 synths vullen de zaak op. De afwisseling tussen de donkere raps van Guru en de melancholische klarinet werkt geweldig. Zoals overal op het album is de beat ook hier knap en heerlijk droog geproducet door Solar en Guru.
'Cuz I'm Jazzy' wordt gedragen door de raps van de pioniers van Slum Village. Een lekker rollende baslijn, een warme beat en de opgetogen tegentijdjes van de synths steken af tegen de schrille, gepunte raps van Slum Village en Guru. Jammer genoeg blijft de tekst achter: I'm jazzy like Dizzy and Bird zijn niet meteen literaire of zelfs maar inventieve vondsten.
Common en Bob James werken samen op 'State of Clarity' en brengen zo één van de hoogtepunten van de plaat. Commons raps rollen natuurlijk en contemplatief over de droge hiphoptrack. Een gekunstelde orgelsolo probeert muzikaal iets bij te brengen en slaagt daar maar half in, vooral omdat de synthbreak totaal misplaats het einde verpest. De samenwerking met Damien Marley is interessant, maar zal niemand uit zijn stoel blazen. In 'Stand Up (Some Things'll Never Change)' komt Guru met een stevig raps voor de dag. Een oldskool hiphopbeat wordt tegenover een esoterisch pingelend reggaegitaartje geplaatst en enkele nepblazers. Damien Marley zorgt voor een reggaerefrein, maar slaagt er niet in de clichés uit de weg te gaan.
'Connection' ft. Kem begint ook lekker met een repetitief saxlijntje en een korte, droge beat die zich moeizaam voortbeweegt. Guru's lijzige raps over het contact met het publiek komen hier perfect tot hun recht. Dan verzorgt Kem de chorus met een hoog, nasaal stemmetje en is de lol er af. Een andere pretbederver is de langdradigheid van de track.
Op papier ziet volume vier van de Jazzmatazz-reeks er veelbelovend uit, maar binnen niet afzienbare tijd is deze verzameling van middelmatige songs ongetwijfeld te vinden in de koopjeshoek
Meer over Guru
Verder bij Kwadratuur
