Het is nog niet zo lang geleden dat ultraprogressieve rockgroepen als The Mars Volta de kans kregen hun hyperkinetische zenuwcomposities voor een breder publiek te etaleren. De muzikale epilepsie-aanvallen werden bij ons overduidelijk gesmaakt en de weg naar de eeuwige roem bereikte zelfs de donkere kelders van de undergroundscène. Een pad waar Hella duidelijk niet naast wilde stappen. Het oorspronkelijke duo -dat toch al tien, helaas ontgane releases op zijn palmares had- werd uitgebreid naar een volwaardige vijfkoppige band en een nieuw label zou de herboren Hella naar het succes vergezellen. Het resultaat is een muzikale Heilige Graal geworden: 'There's No 666 In Outer Space' ofwel: 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.'
De uitbreiding heeft duidelijk geen windeieren gelegd. Waar Hella zich vroeger liet beperken tot het noisy samenspel tussen gitarist Spencer Seim en drummer Zach Hill, kan de groep nu uitpakken met een volle, volwassen sound die hoogtes, laagtes, climax en anticlimax met een moeiteloze harmonie door elkaar laten vloeien. Opener 'World Series' doet de verwachtingen hoog oplaaien met opbouwende synth- en gitaarintro. De stem van nieuwkomer Aaron Ross moet concurreren met het op speed trippende drumspel van meesterdrummer Hill, maar weet toch moeiteloos overeind te blijven. Hoewel de techniek van zowel drum als gitaar nog duidelijk vasthouden aan krachtige, oorverdovende noise, is het nummer melodisch veel toegankelijker. Nog opmerkelijker is dat de nieuwe Hella met de muzikale experimenten ook steeds meer uit haar rangen begint te treden. Hoewel de groep als tweekoppige noiseband vaak meer opgebouwd leek uit experimenten dan uit elke vorm van songstructuur, lijkt de vernieuwde band zijn experimentele climaxen iets zorgvuldiger te kiezen. Zo bevat 'The Ungrateful Dead' (zoek de knipoog) een gitaarriff die qua structuur moeiteloos in de metalkast te plaatsen is. Toch ontstaat er door de klankkleur van dit gitaarwerk en het rakettempo van het nummer een plotse, geheel onverwachte link met de aanstekelijke up-temponummers van Muse. Andere onweerlegbare bewijzen van de melodische vooruitgang die Hella boekte, is 'The Things That People Do'. Hills energieke drumwerk zet zich in walstempo en de groep lijkt even de spieren te ontspannen. Dit leidt tot één van de melodische pareltjes van het album die toegankelijk genoeg zijn om opgenomen te worden in de catalogi van de alternatieve hitfabrieken.
Met 'There's No 666 In Outer Space' levert Hella een keerpunt in zijn eigen geschiedenis. Dit album raast zo snel voorbij dat het daarbij zijn eigen geluidsmuur doorbreekt. De rauwe klanken worden door experimentele hoogstandjes zodanig omfloerst dat dit een plaatje een nieuwe pagina kan starten in de definitie van progrock. Iets als: 'muziek met scherpe kanten en donzen randen.'
Meer over Hella
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
