Met het zeer melodieuze 'Courting Tragedy And Disaster' trachtte het Amerikaanse Himsa in 2003 (het omgekeerde van het Sanskrietwoord 'ahimsa' (vrede), dus geweld en oorlog) een deftig werkje te leveren aan de toen reeds uitstervende metalcorescène. Het werkje was kort en krachtig maar snel en capabel, herkende zijn invloeden (Iron Maiden, In Flames, de göteborg death metalscène) en bevatte veel meer metal dan metalcore. Opvolger 'Hail Horror' zette die weg voort in 2006 en had gewoonweg geen aandeel meer aan metalcore en stond open voor zowel thrash als melodieuze death metal met een groovy tintje. Dat zanger John Pettibone een hardcorestem heeft maakt eigenlijk geen fluit uit bij Himsa aangezien deze strot, die wel eens meer neigt naar thrash –en deathgrunts, de muziek van deze metalband op een brutale manier aanvult en versterkt. Anno 2007 is Himsa terug met hun vierde studioalbum 'Summon in Thunder'.
De mix van melodieuze death metal en thrash/death vanop 'Hail Horror' wordt voortgezet op 'Summon in Thunder', maar nog extremer en efficiënter qua geweld. 'Reinventing The Noose' opent de plaat zeer sterk en donker, maar het is bij het volgende mooie melodieuze stuk, dat later het refrein wordt, dat de geoefende luisteraar toch wel eerder gaat denken aan een kopie van het refrein van Dark Tranquillity's 'One Thought' (op het meesterwerk 'Character'). Toeval? Verder breekt het nummer lekker uit met een thrash/death-fest en keert terug naar het refrein. Het is op 'Haunter' dat Himsa terecht een schitterende invloed laat zien, namelijk de thrashers van The Haunted (vandaar de titel, wie weet): de midtempo doch brutale introriff wisselt zware akkoorden af met losse, smerig klinkende nootjes. Verder komt dergelijke invloed terug in de intro van 'Given in to The Taking' en vooral in die van de kwaadaardige thrasher 'Hooks As Hands': deze is gewoonweg The Haunted-worship. Verder is er 'Den of Infamy', het enige nummer waarop Himsa wat gas terugneemt maar niet in hevigheid: een logge, doomy riff, trage drums en fluistervocalen openen het geheel en gaan over in een semi-melodieus refrein. Voor de rest blijft het beest Himsa zijn riffs als furieuze, brutale en/of melodieuze geluidsbombardementen op de luisteraar afsturen. Een ander voorbeeld hiervan is 'Curseworship', waar twee typische In Flames-riffs openen: een bestaat uit catchy tweeledige gitaarpartijen en trage dubbele basdrums en de ander uit een midtempo melodieuze passage. Ook op 'Skinwalkers' zet het Amerikaanse collectief zijn beste beentje voor met een quasi epische, trage melodieuze intro, waarop het furieuze festijn van uptempodrums, blastbeats, Pettibone's gebrul en riffs à volonté volgt. Ondanks zijn korte duur behoort eveneens het überbrutale en -snelle 'Unleash Carnage' tot een van de beste nummers, maar het is moeilijk echte uitschieters te kiezen omdat alle nummers op 'Summon in Thunder' elk kanjers van schrijfmanschap zijn en de prestigieuze albumtitel ook waarmaken. Toch wekt het geheel het gevoel op dat Himsa zijn volledig potentieel in melodie en agressie nog niet heeft ontwikkeld om dan ook die volledig eigen sound en gezicht te krijgen.
Himsa heeft dus een solide werkje afgeleverd, maar ergens weet de luisteraar dat deze band zijn eigen sound nog aan het zoeken is, wat uiteraard positief is, en dat hun beste plaat dus nog moet komen.
Meer over Himsa
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
