Brahms kamermuziek voor altviool is strikt genomen erg beperkt – naast de twee liederen voor mezzosopraan, altviool en piano op.91 schreef hij geen andere solowerken – maar hij maakt zelf wel bewerkingen van zijn late kamermuziek voor klarinet. Zo komt het dat de twee sonates op.120 en het trio voor klarinet, cello en piano op.114 ook regelmatig op altviool uitgevoerd worden en het zijn al deze werken die de Franse altist Arnaud Thorette hier voorstelt.
Deze opname valt op door haar secure fraseringen en de grote aandacht die de uitvoerders aan muzikale retoriek hechten. Melodielijnen worden verzorgd en vaak opgesplitst in kleinere frases maar beide sonates verliezen hierdoor niets van hun continuïteit. Thorette bezit een heel comfortabele manier van spelen die steeds erg aangenaam is om te beluisteren. Zijn 'piano' dynamiek blijft doorgaans soepel klinken, alsof hij wat dynamiek betreft aan elke kant van zijn spectrum nog veel overschot bezit. Daarom is het wat opvallend dat het einde van het eerste deel van de eerste sonate onzekerheid verraadt want dat vertaalt zich in een niet meteen opvallende maar onmiskenbaar ongecontroleerde trilling op de laatste boogstreken van dit deel. Ondanks de striktheid waarmee tempo's bepaald worden en articulaties doorgevoerd worden, klinkt deze muziek echter doorgaans heel natuurlijk en wordt schijnbaar zonder moeite uitgevoerd.
Pianist Johan Farjot houdt een uitstekende balans met de altviool aan. Hij houdt zich verre van steeds op de achtergrond maar overstemt nergens, zelfs niet op momenten waar de pianist alle registers mag opentrekken, zoals in de forte akkoorden in de finale van de eerste sonate. Mezzosopraan Karine Deshayes zingt met een mooie, bescheiden kamermuzikale toon maar kan waar nodig ook meer dramatisch uit de hoek komen, zoals in de tweede strofe van het eerste lied uit op.91. Haar sonore en trefzekere laagte is zeker niet iedere mezzo gegeven. In het trio op.114 past cellist Raphaël Merlin zich qua klankkleur goed aan Thorettes altviool aan. Zo kruipt hij met een slanke, gladde klank zelfs op de laagste snaar haast volledig in de toon van de altviool en kan hij de bassen van de piano subtiel inkleuren.
Deze dubbel-cd vormt een warm pleidooi voor Brahms' late kamermuziek, die in haar versie voor altviool niet hoeft onder te doen voor het origineel met klarinet. Deze uitvoering is verzorgd maar verliest geen spontaniteit en is zeker het ontdekken waard.
Meer over Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
