Deze plaat presenteert een combinatie van twee werken die eigenlijk erg complementair zijn. Beethovens laatste vioolsonate werd in 1812 geschreven – tien jaar na de voorlaatste – en behoort tot een totaal andere wereld dan die van de gracieuze, classicistische eerste negen sonates. Deze tiende, in sol groot, klinkt lyrisch maar introvert met een romantische ziel die vooruitkijkt naar de grote werken die Schubert vijftien jaar later zou componeren. Schuberts 'fantasia' voor piano en viool is een sonate behalve in naam en behoort tot de composities die Schubert tijdens zijn laatste levensjaar, 1828, schreef. De titel 'fantasia' slaat misschien eerder op het lange trage deel (dat bijna even lang duurt als de drie andere delen bij elkaar) en dat eigenlijk een losstaande compositie zou kunnen zijn - het is een variatiereeks. Of op het eerste deel dat, ongebruikelijk voor een sonate uit die tijd, een traag tempo heeft en elegisch van karakter is. De laatste track op de cd is het lied "Sei mir gegrüsst" D 741, in een arrangement voor viool en piano en dat is het lied waarop het trage deel van Schuberts sonate gebaseerd is.
Violiste Liza Ferschtman en pianist Inon Barnatan doen hun best om hun benadering van beide werken zo dicht mogelijk bij elkaar te leggen. Zo gaat de Beethoven sonate niet zelden als een werk van Schubert klinken en dat is zeker het geval in het scherzo, dat hier ontdaan wordt van Beethoveniaanse onvoorspelbaarheid en ruwheid en eigenlijk heel bescheiden klinkt. Ook de hoekdelen van die sonate bezitten eerder een intimistisch karakter dan de grandeur die typisch voor Beethoven is.
Het scherzo uit de Schubert sonate of de contrasterende snelle passages in het trage deel ervan bezitten dan weer een typisch Schubertiaanse gratie. Snelle nootjes en virtuoze trekjes of bijvoorbeeld de pizzicato passages waarmee de viool de piano begeleidt worden vederlicht uitgevoerd. De finale bezit dan weer een stevig marstempo, met onderdrukte accenten in de piano en stevige, kordate fraseringen in de viool. Maar het mooiste moment van de hele cd is waarschijnlijk wel wanneer de viool onbeschrijflijk zacht binnenkomt in het openingsdeel van deze sonate. Dit is een magisch moment dat zelden zo goed overkomt op cd en vaak enkel in een concertzaal tijdens de spanning van een opvoering te horen is.
Liza Ferschtman en Inon Barnatan zetten hier reen erg fijngevoelige en knap afgewerkte plaat neer, die bij momenten erg elegisch klinkt en een erg huiselijke 'kamermuziek'sfeer schept. Beslist een aanrader!
Meer over Ludwig van Beethoven, Franz Schubert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
