Wat klinkt de zevende editie van Ontayso’s ‘Abstract Series’ duister en dromerig! Dat was wel enigszins voorspelbaar, want zoals steeds is ook nu de hoes inspiratiebron geweest voor de muzikale inhoud. Een olieverfschilderij van een effen vlak dat van gitzwart naar grijs evolueert, is dan ook geen goede voorbode. Een dag die eenzelfde teneur draagt als deze sombere, minimale muziek is dan ook enkel geschikt om in bed te blijven liggen. Gelukkig weet Ontayso zoals steeds weer met diepliggende details, sferen en emoties te werken.
De eerste tien minuten van deze – naar traditie – één track tellende en een uur durende plaat zijn niet meteen aangenaam. Een trage cadans van een steeds herhaalde, sombere drone zorgt voor een oeverloze tristesse en moedeloosheid. Eenzaamheid en verveling lijken hier vooraan te staan. Maar ook nu is de boodschap: dieper graven. Een metaalklinkende vervorming zet zich in en vage echo’s van zoemende vliegtuigen en donker gebrom zorgen voor een goed verscholen, extra grondtoon. Het klankspectrum van de eenvormige, eerste episode van deze geluidsreis blijkt toch nog groot, maar speelt zich nagenoeg volledig af in de diepte. Hoofdtelefoon of een luid stereovolume is onontbeerlijk.
Gelukkig breekt later iets meer hoop door, in de vorm van positieve noten. Hoog golvende tonen zorgen voor een mysterieuze sirenezang die doorheen de duistere mist van ‘Abstract Serie N°07’ priemt. Deze spookvrouw treedt meer en meer op de voorgrond en trekt de wazige halo’s in haar golvend stemprofiel mee, waardoor de klankwaaier op deze ontzettend lange ambienttrip steeds breder en rijker wordt. Na een half uur verdwijnen zelfs de donkere grondtonen, om plaats te maken voor een vaag motief van digitale strijkers. Somberheid en droefheid lossen langzaam op in dit semiklassieke gedeelte.
Halverwege het album breekt een tweede fase aan. Een verheven motief van uptempo drums en galm met nazinderende metaalklanken zorgt voor een leuke, speelse ritmiek. Het lijkt even dollekermis in Ontasyoland. De echo’s worden voller en voller en komen prominent naar voren waardoor een krachtig, hallucinant schouwspel ontstaat. Op zijn hoogtepunt komen er twee hihatslagen aan te pas, waarmee de plaat even onversneden techno presenteert.
Dan houdt het plots op. De laatste minuten bevatten opnieuw puur minimalisme en pessimisme. Een paar diepe bastokkels geven een tikkeltje vorm aan de erg ver weggetrokken sfeer van zoemende nagalmgeluiden, waarbij het lijkt of Ravel’s ‘Bolero’ plots van alle melodie ontdaan is. Nog even dromen in het vage, wazige landschap en de trip zit erop.
Deel zeven van dit magnum opus van de Belgische drone- en elektronicafantast Ontayso is er eentje dat hoort bij sombere, natte herfstdagen of ijskoude wintertaferelen. De muzikale lading van deze bijna één uur durende plaat blijkt weer erg minutieus en gevoelig, maar een grote mistroostigheid zorgt ervoor dat zelfs liefhebbers van minimalistische muziek zich niet helemaal prettig zullen voelen bij deze toch wonderbaarlijke reis.
