Hoewel deze grootvader van de Engelse mod- en britpopscène de laatste jaren wel leuke plaatjes uitbracht, ging het feitelijke songschrijven de man al enige tijd niet meer voor de wind. Vandaar dat Paul Weller vorig jaar na een periode van relatieve stilte zijn toevlucht zocht tot een coverplaat ('Studio 150'). Op zijn achtste solocd, 'As Is Now', lijkt de winterslaap echter voorgoed voorbij en legt deze gerenommeerde, prille vijftiger een jeugdige frisheid aan de dag.
Veertien frisse liedjes lang waart Paul Weller in een schijnbare muzikale onbezorgdheid. 'As Is Now' lijkt op een carrièreoverzicht van de artiest, waarbij elk nummer uit een andere periode weggeglipt is. Zo zal het vele fans plezieren dat meer nijdige, afgeblokte songs als 'Come On / Let's Go' of 'Savages' met hun aanstekelijke zangpartijen een vette knipoog inhouden naar de gouden tijden van The Jam (hoewel de energie hier eerder ingeperkt is dan onstuimig). 'Bring Back the Funk' houdt dan weer een ondubbelzinnige boodschap in die verwijst naar zijn meer funky verleden in The Style Council, terwijl het fijne, dromerige 'Fly Little Bird' (zowat het hoogtepunt van deze plaat) zo had kunnen geschreven zijn bij aanvang van de man zijn solocarrière. Om de variatie helemaal te vervolledigen, gaat Paul Weller in het introverte 'The Start of Forever' een duidelijke folkkant op en baadt 'Here's the Good News' in een vrolijk Beatlesausje. Liedjes die mooi passeren met gladde strijkerspartijen, meer opgewekte blazersinterventies of subtiel pianowerk wijzen er op dat deze schijnbaar vlot passerende plaat toch een serieus doordachte muzikale diepgang bevat. Voor dit strakke, instrumentale maatpak zijn overigens nog altijd Ocean Colour Scene-leden Steve Cradock (gitaar) en Damon Minghella (bas) medeverantwoordelijk. Ondanks een erg sterke variatie en de brede waaier van eenvoudige, meewarige liedjes, blijft deze plaat toch in die typische Paul Wellersfeer zitten. Of dat nu ligt aan de vaderlijke, droog bevende stem of de erg vlakke, oprechte productie is niet helemaal duidelijk. Slechts een uitzonderlijke keer (in het rechtdoor dravende ''From the Floor Boards Up') wordt even gegoocheld met wat uitdijende studio-effectjes. Meer heeft deze plaat echt niet nodig. Zelfs met zijn afgeblokt, ingetogen spel toont deze artiest zijn muzikale virtuositeit en emoties. Een filmische, hemels mooie, afsluitende ballade die enkel met strijkers en sfeervolle piano is aangekleed, is hiervan allicht nog het mooiste bewijs. Dat de man zijn wilde rock'n'rollharen inmiddels heeft moeten inruilen voor een meer vaderlijke, grijze look is daarbij zeker geen hinderpaal.
In februari komend jaar krijgt Paul Weller voor zijn bijna 30–jarige carrière een British Music Award toegereikt en dat is geen overdreven luxe. Met 'As Is Now' anticipeert hij op dit loopbaanoverzicht en bewijst deze artiest immers nog steeds aan de top te staan van de Engelse indiescène. Hoewel hij dat niet al te opzichtig doet en zonder veel ophef zijn ding blijft doen, is het resultaat zeker genietbaar. Dit schijfje heeft, net als de titels op de hoes, vele verschillende kleuren, maar ademt gelukkig toch weer dat rotsvaste Wellervertrouwen uit.
Meer over Paul Weller
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
