‘People’ is een meer dan toepasselijke titel voor het nieuwe album van de Amerikaanse band Skeletons. De plaat staat immers vol met verhalen over mensen die even dramatisch het nieuws haalden, zoals L’il Rich (slachtoffer van bendegweld), Jimmy Damour (vertrappeld op een koopjesdag) of Sean Bell (ongewapende man gedood door tientallen politiekogels). Ook Barack Obama passeert de revue, maar het refrein “Oh no, here we go again / Putting all our faith into one human.” van de ‘Barack Osama Blues’ maakt duidelijk dat het nummer net niet over de president zelf gaat.
Wat Matthew Mehlan en zijn kameraden uit Brooklyn muzikaal uitsteken, lijkt op het eerste gehoor minder duidelijk, maar wie de tijd neemt om te wennen aan de heel eigen muziektaal van Skeletons, heeft meteen zijn cd van het jaar beet. ‘People’ staat immers vol tegendraadse songs. Niet dat er hier en daar geen refrein te bespeuren is of dat de muziek bol zou staan van technische hoogstandjes of grote gebaren. Integendeel: de nummers getuigen van een verfijning en een gevoel voor detail dat al te zeldzaam is in de pop- en rockmuziek en net daar zit de eigenheid van deze band.
Voor de grote festivals lijkt Skeletons niet in de wieg gelegd. De parlandoritmiek en het vreemde verloop van de melodieën maakt ze niet voorspelbaar, laat staan meezingbaar. De arrangementen zijn mooi uitgewerkt met zweverige elektronica, dwarrelende harp, blokfluiten of kinderstemmen. Van een orkestrale weelde als bij Arcade Fire is hier echter geen sprake. De muzikaliteit komt uit de kleine hoek: verrassingen zijn legio, maar niet opzichtig, wel genuanceerd. Kleine breaks komen uit het niets op, maar lossen even snel weer op in het verdere verloop van de nummers.
Met deze indrukwekkende muzikale klasse kan Skeletons zich bewegen in een wereld die begrensd wordt door Arto Lindsay (die verleidelijke, ijle en vrij bewegende stem van Mehlan), Animal Collective (de onophoudelijke stroom ideeën, de soms rijke arrangementen en de tegendraadse ritmiek) en Battles (het strakke ‘Tania Head’ met de polyfonie van gitaren en bas).
Opvallend is hoe gesofisticeerd de groep met het repetitieve element in de muziek omgaat. In ‘More Than the One Thing’ doet het klankbeeld met de geloopte piano denken aan de klassieke repetitieven als Steve Reich, ‘No’ zoekt meer de dromerige, herhalende wereld op en in ‘Barack Obama Blues’ zorgt de terugkerende gitaarmelodie in het dikkere geluid voor een zweem Afro.
Alle invloeden en echo’s van collega’s worden echter in een heel persoonlijk geluid geïntegreerd, waardoor Skeletons een groep is met een eigen gezicht, beklijvende songs en een muzikaliteit en verfijning die de meeste collega’s het schaamrood op de wangen bezorgt. Wie dit jaar nog beter of even goed wil doen, zal sterk uit de hoek moeten komen.
