Rich Machin en Ian Glover vormen samen Soulsavers, een groep die na een reeks compilaties in 2003 het eigen debuut 'Tough Guys Don't Dance' uitbracht. Voor die plaat kreeg het duo hulp van Spain-zanger Josh Haden. De groep zette een opvallende klank neer met een stevige dosis eclecticisme en doet dat opnieuw met opvolger 'It's not How Far You Fall, it's the Way You Land'. Op dit album is de vocale rol ook weggelegd voor een gastzanger: niemand minder dan whisky- en duisternislover Mark Lanegan. Ook Will Oldham ofte Bonnie 'Prince' Billy draagt zijn steentje bij. De verwachtingen zijn dus alvast hoog gespannen.
Opener 'Revival' lost alle verwachtingen meteen in. In deze magistrale gospelsong smeekt Lanegan, bijgestaan door een heel koor, de hemel om vergiffenis terwijl een geluidsmuur gedomineerd door orgels en overstuurde drums het dak van de kerk blaast. Een beter begin kon Soulsavers zich niet wensen. De rest van de plaat zal verder bouwen op onder andere gospel en uitgesproken beats. Niet zelden zijn er duidelijke hip- en triphopinvloeden te horen doorheen licht etherische soundscapes. Tegelijkertijd mag dit album ook rocken, zoals Soulsavers aantoont met het ijzersterke 'Paper Money'. De track opent met een hiphopgroove, in combinatie met scheurende orgelaccenten en achteruitgespoelde geluidstexturen. Lanegan blijft in parlando om het plots uit te schreeuwen, ondersteund door een gospelkoor. Soulsavers weet een sterke combinatie overeind te houden waarin een relaxed gevoel voortdurend in duel gaat met opzwepende elementen. Het album doet enerzijds nogal loungy aan, maar is daar anderzijds veel te duister en krakend voor. Achter de onschuldige (maar wel lekker groovende) breakbeats gaan noisescapes en harde uithalen schuil.
Toch staan er ook toegankelijkere nummers op de plaat. Zo zorgt 'Spiritual' van Spain voor een rustpunt. De versie van Soulsavers en Lanegan is meer dan degelijk, maar komt niet op het niveau van wat Johnny Cash ooit (op 'Unchained') met dit nummer deed. Ook Lanegans eigen 'Kingdoms of Rain' houdt het rustig, maar de stempel van Soulsavers blijft hier eerder beperkt tot wat feedback en geluidseffecten. De stijlbreuk die daardoor ontstaat speelt wel meer op dit album, dat een beetje consistentie mist. De groep tapt uit verschillende vaten, maar slaagt er niet altijd in om de mix in evenwicht te houden. Waar het wel lukt is op 'Jesus of Nothing', dat een sitardrone en tabladrums koppelt aan de bekende breakbeats en de ruisende synths.
'It's not How Far You Fall, it's the Way You Land' is een puik stukje werk, maar mist toch wat overtuigingskracht. De plaat bevat een paar enorm sterke nummers, niet in het minst door Lanegans zoals steeds uitstekende zang. Jammer genoeg kan die lijn niet overal aangehouden worden en vallen er een paar gaten waarin enkel sfeer overblijft. Die sfeer is een constante op het album, maar dreigt soms de nummers wat weg te drukken. Samen met de wat onduidelijke rode draad zorgt dit er voor dat de tweede van Soulsavers niet altijd boeiend blijft.
Meer over Soulsavers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
