Net wanneer iedereen denkt dat quasi elk genre een naam heeft, krijgt de muziekgemeenschap plotsklaps 'bear metal' voor de kiezen. Zolang het kindje maar een naam heeft, heet dat dan. De uitvoerders van dit berenmetaal heten Svölk en komen (hoe kan het ook anders?) uit Noorwegen. Ondanks het aparte genre, is de muziek veel makkelijker te behapstukken, en valt die grosso modo onder ruige rock 'n' roll, met voorzichtige metalinvloeden en vooral een flinke brok ambiance.
De heren mogen zichzelf dan benoemen als Scandinavische rednecks, het mag te hopen zijn dat ze niet evenzeer doorvlochten zijn van inteelt en andere ongein die de echte rednecks wel bezitten. Gelukkig loopt dat niet zo'n vaart, wat niet gezegd kan worden van de muziek, de erg vaak het gaspedaal stevig induwt en het album een rotvaart meegeeft van jewelste. Nochtans is de retrospectieve aanpak geen muzikaal onbekende: een fikse geut blues, heel wat rauwe rock en daarboven zo'n lekker typisch doorrookte en via sloten whisky karakter hebbende zangstem.
Nochtans zet 'Svölk 'em All' een nietsvermoedende luisteraar eerst op het verkeerde been. Opener '52' is immers een vrij traag, doomy nummer waar een constante dreiging van uit gaat. Het slepende karakter van de muziek hier staat in schril contrast met wat volgt: een opgefokte cocktail van rock die niet aflaat en onweerstaanbaar het hoofd laat meeknikken. Zo zijn tracks als 'Miss Alcohol' en 'Twelve Times the Pain' ook instant headbangbaar. 'End of Days' is dan weer een tikje subtieler, met een leuke melodie die het nummer een zeker apocakyptisch gevoel geeft, maar dan zonder het op een zwartkijken te zetten.
Het enige nadeel aan 'Svölk 'em All' is dat na een tijdje de nummers wat in elkaar beginnen over te vloeien en lijkt alles wat meer op elkaar. Daar staat wel tegenover dat het gehele album aardig wegluistert en zonder veel moeite een grijns op het gelaat tovert. Pretentieloos vertier met ballen, daarvoor moet men blijkbaar in Scandinavië zijn.
