Ook al wordt het woord in de perstekst vervloekt, de veelbesproken Michael Gira kan moeilijk ontkennen dat het samenbrengen van een band die dertien jaar uit elkaar is, als ‘reünie’ omschreven mag worden. Gira’s gitzwarte gedachtegoed over pijn, ondergang en blinde haat heeft inmiddels een weg mogen vinden via het project Angels of Light. Daarnaast bracht de bezige man een drietal soloplaten uit en tal van andere releases op zijn eigen label Young God Records, waardoor het voor velen een extra grote verrassing was dat één van de meest vuilbekkende no wavebands uit jaren ’80 nog uit het graf zou opstaan. En de verrijzenis is groot. ‘My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky’ blijkt naar aloude gewoonte een erg fysieke, emotioneel zware plaat die zich als een apocalyptische soundtrack over de luisteraar uitstort.
Niet dat dit Swans album mokert, beukt of scheurt: die goedkopere trucs hebben deze New Yorkers niet nodig. Drie kwartier lang worden luchtige, maar statisch geladen akoestische momenten afgewisseld met overdonderende industriële taferelen. De schoonheid en het beest ontmoeten elkaar in een onheilspellend kader dat getuigt van een fabuleus songwriterschap.
Een plaat laten aanvangen met middernachtklokkenspel en een horrorgeluidsprent van zwaar drammende drums, jankende gitaren en om aandacht schreeuwende koperblazers om na twee minuten pas echt te beginnen met de feitelijke song, is een typisch stukje Gira-gekte. Maar die inventiviteit loont! De bijna trancematige, repetitieve cadans vol noise-effecten waarmee ‘No Words / No Thougts’ gedurende bijna tien minuten deze filmische plaat inleidt, is ronduit indrukwekkend. En zo gaat het nog negen tracks lang door.
Het is ook typerend voor de sarcastische geluidsgoochelaar om een song met titel ‘You Fucking People Make Me Sick’ te schrijven, maar daarvoor zijn drie jaar oude dochter (samen met Devendra Banhart) aan de micro te zetten. Het aanvankelijk vrij onschuldige en intieme nummer mag dan ook uitmonden in een demonisch tafereel van donkere trombonestoten en het geratel van zware metalen kettingen.
Gedurende heel het album houdt Swans, aangevoerd door Michael Gira’s grauwe en groezelige stem een hoge intensiteit en spanning aan. Toch is deze duistere, atmosferische muziek niet moeilijk toegankelijk of luisteronvriendelijk. Met ’Jim’ (een ode aan Jim Thirwell van Foetus) kiest het gezelschap zelfs voor het ritme van een gezapige wals, maar dat wordt wel op zo’n beklemmende manier ingevuld dat het geheel meer weg heeft van een boosaardige rondedans die door een zeemanskoor van onderworpen slaven extra gedramatiseerd wordt.
Na al die tijd is Swans het duidelijk niet verleerd zijn eigen complexe, expressieve wereld muzikaal te verwoorden. In een somber, maar divers rijk waar neoklassieke elementen, doomblues, industriële noise en fijnzinnige gitaarpsychedelica elkaar ontmoeten, balanceren Gira en co voortdurend op een spel van zware emoties en diepgaande instrumentale partijen. ‘My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky’ is geen conventioneel plaatje, maar is wel eindeloos mooi en aangrijpend.
