‘Toumastin’ is het tweede album van het Malinese Tamikrest. Grote verrassingen vallen er op deze plaat niet te verwachten, maar wie ook maar enigszins vatbaar is voor een aangenaam schommelende woestijngroove zal hier zeker weg mee weten.
De opzet van de muziek is eenvoudig: repetitieve songs met eenvoudige structuren die verder sjokken op het tempo van de Sahara. De ritmische onderbouw is stabiel en wordt opgebouwd door bescheiden percussie die net daardoor haar rol optimaal kan spelen. Idem voor de mooi dragende baslijnen: zonder noemenswaardig de aandacht te trekken bewegen die net iets meer dan wanneer ze gewoon uit basisnoten zouden bestaan. Hierdoor ontstaat een beperkte onafhankelijkheid die de songs een levende ondergrond meegeeft.
Boven de ritmesectie bewegen elektrische gitaren (occasioneel met distortion of wah wah effect) en natuurlijk de leadstem van aanvoerder Ousmane Ag Mossa, vaak beantwoord door scherpere vrouwenstemmen die het traditionele karakter van de muziek beklemtonen.
De relaxte atmosfeer van de plaat sluit mooi aan bij de thematische inhoud. Hier geen extreme emoties, hoewel ‘Toumastin’ niet meteen een cd is om vrolijk van te worden. Doorgaans overheerst een kritische ondertoon, waarbij niet alleen de oude onderdrukkers maar ook de immobiliteit van het eigen volk aangekaart wordt. Inhoudelijk worden de zaken echter niet echt scherp gesteld, waardoor het klagende dicht bij het berustende komt te liggen en het verheerlijken van de woestijn naadloos overgaat in amoureuze bespiegelingen, zelfkritiek en een oproep tot actie.
Ook muzikaal wordt alles binnen de Tuareg-perken gehouden. Wanneer de groep Westerse invloeden toelaat, blijft de authentieke, typische sound van de woestijn bewaard. ‘Nak Amadjar Nidounia’ maakt zo gebruik van een afterbeat die duidelijk knipoogt naar reggae, terwijl het iets snellere ‘Aratan n Tinariwen’ elementen van funkrock verraadt. Zelfs in ‘Tarhamanine Assinegh’, het meest poppy nummer van de plaat, weet Tamikrest’ aan de juiste kant van de muzikale lijn te blijven.
Opvallende tracks zijn de woestijnblues ‘Aidjan Adaky’ waarin de bas net iets meer een eigen leven leidt en ‘Nak Akaline Tinza’ dat minder afgelijnd klinkt. Door het gebruik van eerder onbestemde ritmiek en metriek, pedaalnoten en akoestisch gitaargetokkel is het een nummer dat – indien minder goed gemaakt – een breuk zou vormen met de rest. Dankzij de muzikale kwaliteiten van de bandleden en de goed gemikte keuzes wordt dit probleem echter voorkomen.
Eigenlijk is het voor de eerste, iets mindere track wachten tot het afsluitende ‘Dihad Tedoun Itran’. Deze mooi, klagende song – een atmosfeer die nog versterkt wordt door de altviool – duurt net te lang en gaat gebukt onder iets te prominent aanwezige percussie. Dat dit opvalt, is echter ook deels te wijten aan het evenwicht dat de rest van het album kenmerkt. De balans slaat dus nog steeds ruim door naar de goede kant, wat van ‘Toumastin’ meteen een mooie, erg toegankelijke cd maakt.
