Eind vorige eeuw verwierf dirigent en arrangeur Ray Farr faam met de cd's 'The Best By Farr' volume 1 en 2 als iemand die openstond voor jazz en lichte muziek. Op deel 2 bijvoorbeeld prijken Zappa, Manilow en Bernstein naast Mahler en Rossini alsof het zo hoort. Doordat de elite van de Britse brassbandwereld maar schoorvoetend aandacht besteedde aan die stijlen, zag Farr zich genoodzaakt om met de Noorse brassband Eikanger-Bjørsvik Musikklag samen te werken. De tijden zijn intussen veranderd en met zijn huidige band Reg Vardy, sinds jaar en dag de beste brassband uit Noord-Engeland, blijkt een cd als 'Cool' niet langer not done.
Centraal op 'Cool' is de figuur Pat Metheny voor wiens muziek Farr al jarenlang een grote voorliefde koestert. Met 'It's (just) Talk' won Farr in 2005 op het Brass in Concertfestival de prijs voor het beste arrangement en dat ligt aan meer dan alleen de solo van trombonist Mark Nightingale. 'Minuano' opent droefgeestig maar krijgt na anderhalve minuut een sterke drive met solo's voor trombone en trompet (i.p.v. de voor de brassband typische cornet). Trompettist Steve Waterman krijgt ook nog de ruimte in het derde Metheny-nummer, het ritmisch complexe 'The First Circle'. Nightingale mag ook uitblinken op 'We've Only Just Begun', dat al even onbezorgd klinkt als toen Karen Carpenter het zong. Een heerlijk zomers arrangement is er ook voor het Latijns-Amerikaans beïnvloede 'Recado Bossa Nova' (van Luiz Antonio) 'Girl Talk' van Neil Hefti, vooral bekend van het Batman-thema. Overbekend van onder meer The Beatles, Tony Bennett en Herb Alpert is 'A Taste of Honey', een song gebaseerd op een toneelstuk uit 1958 over de veranderende attitude van de Britten tegenover kunst en maatschappij. De bloedmooie solo van euphonium Paul Robinson in Rolf Lovlands 'You Raise Me Up' geeft puur kippenvel. In dezelfde sfeer bevindt zich 'Schindler's List' van filmcomponist John Williams.
Om 'The Cup of Life', het officiële WK-lied van 1998 dat toen werd gezongen door Ricky Martin, voor brassband te arrangeren is meer nodig dan een portie lef. Ray Farrs arrangement zal voor de ene onweerstaanbaar, voor de andere onuitstaanbaar zijn. Hij deinst er ook niet voor terug om zanglijnen te behouden. Dochter Nathalie bewijst in 'On my own' van Claude-Michel Schönberg en de klassieker 'Over the Rainbow' over minstens evenveel potentieel te beschikken als elke pseudojazzdiva die her en der in de etalage wordt gezet als "the next big thing". Waarom ze in Bacharachs 'I Say a Little Prayer' (vooral gekend van Dionne Warwick) niet meezingt, is een raadsel, al loont ook dit arrangement de moeite. Nog vreemder is zijn beslissing om het nummer (net als 'Like Always' en de reeds genoemde bossa nova) te doen eindigen met een fade out.
Hoewel deze cd ver weg blijft van het bijna academische karakter van prestigieuze concourswerken, doet hij geen enkele keer denken aan de kitsch die men al eens bij cocktailmuziek aantreft. Alles is tot in de puntjes verzorgd en tegelijk is er hier van een te hoge drempel geen enkele sprake. Wie iemand met onuitwisbare vooroordelen tegenover de harmonie-, fanfare- en brassbandwereld over de streep wil trekken door middel van toegankelijke en toch piekfijn verzorgde muziek, heeft met 'Cool' een zeer sterk wapen. 'Cool' heeft zijn naam niet gestolen. Ray Farr zal misschien nooit een groot concours winnen, als entertainer weet hij nauwelijks een gelijke in het genre.
Meer over The Reg Vardy Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
