De Café del Mar-verzamelreeks heeft in zijn meer dan 25-jarig bestaan een stevige reputatie opgebouwd. Deze moeder van alle chill-out compilaties is ontstaan als hip en progressief elektronisch hebbeding. De tijden dat acts als Leftfield, Moby of Lamb hier de plak zwaaiden, zijn echter al lang achter de rug. Sinds het vertrek van peetvader José Padilla is de muzikale koers licht gewijzigd. Op de veertiende editie staan enkel onbekende namen die wel nog allemaal even tropisch klinken. Hoewel termen als 'moodswing', 'chill out' of 'lounge' inmiddels absoluut taboe en uitgemolken zijn, houdt Café del Mar het hoofd toch hardnekkig boven tafel en blijft het doen waar het sterk in is: voorschotelen van vrij exclusieve, erg ontspannende sfeermuziek.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: op gebied van muzikale uitdagingen stelt deze veertiende verzamelaar niet veel voor. Laat dat nu ook niet het opzet zijn van de samenstellers. Deze muziek vraag immers juist om niet na te denken, maar straalt van begin tot eind een tropisch, onbezorgd vakantiegevoel uit. Deze muziek vraagt om een relaxzetel, zicht op zee en een heerlijke cocktail. Café del Mar is immers een keurmerk op zich; eentje dat toegankelijkheid tegen kwaliteit afweegt, maar daarom niet minder genietbaar wordt. Toegegeven, het is even de ogen dichtknijpen bij een nummer als 'Night Highway' van Andrey Denisov, dat het zoveelste Spaanse gitaartje laat afsteken tegen golvende orgelklanken en met een vlot Vangelis-melodietje zo glad klinkt als natgespetterde zwembadtegels. Verder is het verplicht te blijven denken aan het tropische zuiden en niet aan de Brusselse metro, waar ze met dit soort muziek ook de nodige sfeer weten te zetten. Ook 'Genesis' van Dab gaat er met zijn sambapercussie en bloedgeil "Give me the love"-stemmetje een beetje over. Gelukkig is gelet op voldoende variatie binnen deze afgeschaafde muziek. Zo doet Mahara McKay iets met accordeons waardoor zelfs zigeuners even mee mogen feesten en goochelt ene Alexander Vögele met tango en ballrooms. Op het tweede plaatje lijkt Duo Mecanico met zijn sobere, droge soulmuziek even verloren gelopen tussen de weelderige samba's en salsa's, maar ook hier gaat dromerige, instrumentale muziek met een uitgesproken tropisch karakter meer en meer primeren. Jazzy Pecada windt er met zijn broeierige bijdrage nog het minste doekjes om: 'Slow Down'. Probeer daar maar eens weerstand tegen te bieden.
Zo goed als iedereen weet inmiddels wel wat te mogen verwachten van een Café del Mar-verzamelaar. Deze dubbelaar bevat dezelfde cliché's en muzikale verwennerijen dan zijn voorgangers en allicht ook dan zijn opvolgers. Het is echter geen misdaad je te laten verleiden tot de subtropische, Zuiderse façade waarachter artiesten uit het barre Duitsland, Rusland of zelfs de Zwitserse bergen schuil gaan. Wie houdt er immers niet van een zorgeloos en zomers vakantieleven?
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
