Ook de klassieke muziek heeft zijn schlagers. Het eerste pianoconcerto van Tchaikovsky was al vanaf het ontstaan ervan een groot succes en dat het nu ook nog deel uitmaakt van het collectief muzikaal geheugen heeft het wellicht deels te danken aan de Koningin Elizabeth wedstrijd. Het werk is er samen met de concerti van Rachmaninoff een van de publiekslievelingen door zijn grootse, meeslepende melodieën en de talrijke explosieve passages die de kandidaten in de gelegenheid stellen om hun virtuositeit te etaleren. Dat pianist Lang Lang zijn debuut maakt bij Deutsche Grammophon met een opname van dit concerto is tamelijk verrassend net omdat er al zo veel goede opnames van bestaan. Het moet dan ook een uitdaging zijn geweest om een nieuwe, frisse wind door dit werk te laten waaien. Met het 'Chicago Symphony Orchestra' en Barenboim als dirigent heeft Lang Lang alleszins respectabele muzikale partners.
Al van bij het begin valt op dat Lang Lang een pianist is die de nodige tijd neemt om zijn ding te doen en het orkest gaat hem daarin mee. Het tempo is tamelijk langzaam genomen waarin de lyrische passages goed gedijen. De keerzijde van de medaille is dat er te weinig vaart zit in de snelle delen en dat het gevecht tussen piano en orkest niet echt tot zijn recht komt. De piano wordt door Tchaikovsky aangewend als pseudo-orkest dat geregeld het 'echte' orkest uitdaagt om er vervolgens mee te versmelten. Het is die wisselwerking die in deze opname wat vlak overkomt door het iets te gezapige tempo. Het mist de snedigheid en gespierdheid waarmee sommige kandidaten van de Elizabeth wedstrijd dit concerto zo overtuigend hebben weten te brengen. Lang Lang is heel spaarzaam in zijn gebruik van het pedaal, waardoor zijn spel heel parelend en helder overkomt. Hij heeft een slanke toon en weet die op bepaalde momenten mooi te integreren in de klank van het orkest. Ook in het tweede deel wendt hij zijn delicaat touché aan om het mooie, zeemzoete thema vorm te geven. Prachtig hoe er ineens een walsje komt opdraven waardoor er een onbezorgd kermissfeertje ontstaat, om vervolgens in grandeur af te sluiten met het grillige karakter van het laatste deel. In tegenstelling tot het eerste deel ontstaat er hier wel vuurwerk tussen piano en orkest.
Het minder gespeelde eerste pianoconcerto van Mendelssohn heeft een heel ander klankidioom dan het vorige en verlangt andere pianistieke vaardigheden van de uitvoerder. Het komt heel zorgeloos over en Lang Lang geeft het een lichtvoetig élan door zijn parelende toonladderspel en fragiele klank. Als compositie is het concerto van Mendelssohn niet altijd even boeiend, maar Lang Langs jeugdige en vitale spel verleent het toch een bepaalde charme. Het virtuose derde deel zit hem in elk geval als gegoten.
De lieflijke toon van dit werk ligt de pianist beter dan het hamerende en opzwepende in het concerto van Tchaikovsky. Daarvoor mist hij de Russische ziel die in dit werk moet oplaaien, maar zijn geraffineerd pianospel maakt alleszins nieuwsgierig naar wat we nog te horen zullen krijgen van deze jonge Chinese pianist.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
