Na veel vijven en zessen zag deze vijfdelige box dan toch het daglicht. Extra liveopnames, sessies of pareltjes als 'NW3' die het daglicht nooit zagen. De veelzijdigheid van de groep overstijgt het folkgenre: reggae ('Johnny Was'), bijtende punk ('Glues Up and Speeding') en curiosa als het Italiaanse 'The Aria' of 'The Mistlethrush... Vergeet Shanes drank- en drugsperikelen: ook vandaag zijn The Pogues nog steeds een uitstekende live-act.

De blues- en banjo-cd van het jaar, met een heuse allstarband begeleiders.

Uitdagende plaat - een zeldzaamheid in de hedendaagse rock - van dit gezelschap uit Bury.

Vari�t� met een grote V.

David Childs steekt met deze "Keltische" cd Steven Mead �n zijn vader Robert naar de kroon.

Mini-album met zeven tracks dat het aan Herman Brood opgedragen 'Bluefinger' moeiteloos overtreft. Na enkele americana-getinte uitstapjes is dit opnieuw de Frank Black van de eerste albums.

God weet waar ze het blijven halen.

Impressies van het jaarlijks brassbandfeest.

Nog immer de beste Belgische rockband ooit, naast TC Matic.

Een reis naar het centrum van de toon, belooft de uitleg, en een boeiend avontuur bovendien.

Bloedmooi, rustgevend, tijdloos.

Zestiendelige box met een staalkaart pareltjes uit de vorige eeuw. Een boeiend luisteravontuur de komende maanden, met mate te consumeren weliswaar.