---

Het was een goed bewaard geheim dat Ed Warby, vooral bekend als drumbeest bij Gorefest, Ayreon en Hail of Bullets, een groot liefhebber was van doom metal. Tot de brave man op een goede dag The 11th Hour uit zijn mouw schudde, een melancholische doomtrip waarbij Warby quasi alles – buiten de gromzang – voor zijn rekening nam. Dat leverde met 'Burden of Grief' een heerlijk plaatje op, maar nu neemt hij met opvolger 'Lacrima Mortis' een nog grotere stap vooruit. Dat vraagt natuurlijk om opheldering.

'Lacrima Mortis' komt relatief snel na je debuut. Had je zoveel inspiratie?

De oorspronkelijke planning was zelfs om het album in oktober uit te brengen, maar dat lukte door wat vertraging helaas niet. De meeste nummers waren al een tijd af toen ik aan de opnames begon. Ik ben na het afronden van 'Burden of Grief' eigenlijk meteen doorgegaan met schrijven dus er was genoeg materiaal om uit te kiezen. Uiteindelijk heb ik wel zo’n 8 maanden aan deze plaat gewerkt, dus zo snel voelt het voor mij ook weer niet.

Heeft dit album opnieuw een persoonlijk verhaal zoals de eerste?

Ik heb ervoor gekozen om niet opnieuw een verhalend album te maken, maar de teksten bevatten net als op de voorganger veel persoonlijke elementen. De rode draad is de dood en het effect dat deze heeft op nabestaanden. Sommige nummers zijn net zo grimmig als die op het debuut maar er staan ook wat meer tot de verbeelding sprekende teksten op.

Je hebt nu Pim Blankenstein van de liveband ook ingeschakeld voor de plaat zelf. Waarom koos je niet opnieuw voor je kompaan Rogga Johansson?

Oorspronkelijk zou Rogga ook op dit album de grunts verzorgen, maar toen het zover was, bleek hij vanwege een langdurige griep met complicaties niet in staat om de opnames naar behoren te voltooien. Met zijn zegen heb ik dus naar vervanging gezocht en die diende zich al snel aan in de vorm van Pim. En uiteraard niets ten nadele van Rogga, want hij blijft één van m’n favoriete grunters, maar Pim’s bijdrage heeft 'Lacrima Mortis' veel goed gedaan. Zijn stem leent zich meer voor statige doom en kleurt ook heel goed met de mijne.

Heb je opnieuw alles zelf ingespeeld? Zou je dat in de toekomst ook zo willen behouden?

Ja, hoewel ik uiterst tevreden ben over de band die ik om me heen verzameld heb. De nummers waren zoals gezegd al even af en ik zou het lastig hebben gevonden om ze “af te staan”. Los daarvan ben ik zo’n gruwelijke perfectionist dat ik het de overige jongens eigenlijk ook nog niet aan wilde doen. Wel heb ik besloten dat een volgend album beslist met de hele band wordt opgenomen. De samenwerking met Pim beviel uitstekend en ik verwacht dat de rest zich met evenveel inzet zal betuigen. Na twee doe-het-zelf albums heb ik het wel gehad met acht à negen  maanden sociaal isolement, tijd om de teugels enigszins te laten vieren. Dat zal een volgende plaat ook wel ten goede komen denk ik. Wat mijn eigen visie betreft is 'Lacrima Mortis' wel het hoogst haalbare.

Iedereen kent je uiteraard als drummer, maar heb je jezelf flink moeten aanpassen om ook de andere instrumenten meester te worden?

Als ik iets nieuws ontdek dan ben ik echt een pitbull, ik bijt me vast tot ik in ieder geval zelf het idee krijg dat ik het redelijk onder de knie heb. Omdat ik ook nog eens vreselijk eigenwijs ben, heb ik geen les genomen en mezelf dus allerlei “fouten” aangeleerd, maar gaandeweg gaat het steeds beter. Een wereldgitarist zal ik nooit worden maar ik ben stiekem apetrots als een recensie gewag maakt van de “smaakvolle solo’s”.

Het is een publiek geheim dat je verzot bent op doom metal, maar is dat geen omschakeling om dat zelf te spelen? Je staat er toch iets meer om bekend geregeld wat sneller te gaan...

Puur als drummer zou ik er nooit over denken om doom te spelen, dat is ook de reden dat ik er zo laat in mijn carriere pas mee begonnen ben. Maar het hele The 11th Hour-avontuur is een reusachtige omschakeling voor me, de stijlverandering is daar maar een heel klein onderdeel van. Ik prijs me wel gelukkig dat ik ook nog de drumkruk bij Hail Of Bullets bezet; de muzikale variatie doet me goed.

Hoe zijn de optredens je trouwens bevallen? Ben je het nu al wat meer gewend om effectief in de spotlights te staan?

Beter dan ik ooit had durven dromen! Zelfs de eerste shows waar de zenuwen me nog danig parten speelden waren onvergetelijk en dat is elk optreden tot nu toe geweest. Het kost me nog wel wat moeite om ineens vooraan het podium te staan in plaats van veilig achter een flinke set trommels, maar sinds ik het praten met het publiek heb overgedragen aan Pim gaat ook dat steeds beter. Ik geniet er echt enorm van om op deze manier deel van een band uit te maken, zeker met zulke geweldige muzikanten naast en achter me.

Wat zijn je voornaamste invloeden wanneer je werkt aan materiaal voor The 11th Hour?

Ik ga meestal zitten met mijn gitaar en dan komt er iets uit, geen idee waar dat dan vandaan komt. Als ik invloeden uit de doom zou moeten noemen, dan kom ik uiteraard op Candlemass (en daaruit voortvloeiend Krux, Leif Edling is een riffmaster die nauwelijks onderdoet voor een Tony Iommi), wat mij betreft de grootste en belangrijkste doomband. Daarnaast zijn er raakvlakken met bands als Isole, Funeral (hun 'From These Wounds' album heeft me zeker voor 'Burden of Grief' erg beïnvloed), Virgin Black, While Heaven Wept en Doom:VS. Er zijn echter ook genoeg niet-doom invloeden te bespeuren, zo laat ik me bij de orkestrale arrangementen graag beïnvloeden door de soundtracks van o.a. Basil Poledouris en Christopher Young met hun onheilspellende kamerbrede strijkers.

Waar vind je trouwens de tijd om nog een plaat op te nemen? Als ik even bekijk hoe vaak je speelt met Hail of Bullets...

Dat vraag ik me ook weleens af. Elke vrije minuut die ik heb wordt dan ook in zo’n album gestoken, ik droom er ’s nachts zelfs over. Ik kan niet zeggen dat het een aangename ervaring is om op deze manier aan iets te werken. Ik begin vol goede moed maar na een paar maanden slaat de wanhoop wel toe, zeker als de oorspronkelijke deadline die ik mezelf gesteld had met geen mogelijkheid haalbaar bleek. Momenteel geniet ik dan ook even een paar maanden van een opnamevrije periode, heerlijk!

Je bent een veelzijdige muzikant, aangezien je zowel death metal, doom als uitstapjes bij Ayreon en anderen op je conto hebt staan. Is er in de toekomst nog iets dat je echt zou willen doen op muzikaal vlak?

Ik heb nog twee dingen op m’n verlanglijstje staan. Ten eerste een vet power metalalbum maken, en dan bedoel ik niet de cheesy happy-happy Dragonforce kant maar lekkere zware metal in de stijl van een Masterplan. Welke rol ik mezelf geef weet ik nog niet, dat zal wel ouderwets achter de drumkit zijn, en ik zal eerst op zoek moeten naar geschikte muzikanten. Vooral een zanger zal lastig worden, want dat zie ik mezelf in ieder geval niet doen. En ten tweede, maar dat bewaar ik voor na mijn 50e verjaardag, zou ik graag in een echte countryband willen spelen. Ook hier uiteraard niet de line dance, 'Achy-Breaky Heart'-variant maar meer richting Gram Parsons/Flying Burrito Brothers en de voorbeelden die hij had.

Ben je overigens verrast door de aandacht voor The 11th Hour, wat toch eerst leek op een emotionele (maar nodige) zijstap? Zou je ooit van The 11th Hour je hoofdbezigheid willen maken?

De aandacht op zich verrast me niet zo, ik zit bij een label dat veel promotie maakt en ik denk dat m’n “career move” een hoop nieuwsgierigheid opwekte. We hebben inmiddels op het live-front ook wel laten zien dat het geen eenmalig project meer is. Ik ben Hail Of Bullets nog lang niet beu en ik hoop dat we nog lang bij elkaar blijven, maar mocht er ooit een einde aan komen dan zou ik er geen probleem mee hebben om me volledig op The 11th Hour te richten. Het drummen zou ik alleen wel gaan missen, dus dan zou er nog een zij-project in die richting moeten komen. De omgekeerde wereld! (lacht)

Geef je jezelf niet ontzettend bloot door schijnbaar vanuit het niets te gaan zingen? Heb je daar aan moeten werken, of ging dat behoorlijk vlot?

Wat veel mensen niet weten is dat ik vroeger al regelmatig zong, zij het achter gesloten deuren. Bij Valkyrie zong ik al vaak de thuisdemo’s in en ook bij Elegy kwam dat wel voor. Ik heb zelfs een tijd bij een band gezongen, hoewel dat niet verder dan de oefenruimte ging. Het was wel nieuw voor me om echt als leadzanger naar voren te treden, en het is inderdaad jezelf letterlijk blootgeven en wachten op de onvermijdelijke kritiek. Wat dat betreft raakt kritiek op m’n zang me velen malen harder dan die op m’n gitaar-, bas- of zelfs drumwerk. Gelukkig viel m’n debuut over het algemeen goed in de smaak, maar ik heb voor 'Lacrima Mortis' wel enorm m’n best gedaan om met name de zang naar een hoger niveau te tillen. Er zullen altijd mensen zijn die vinden dat ik maar beter mijn mond kan houden, maar dan heb ik slecht nieuws: ik vind zingen veel te leuk.

Ben je liever frontman of solide metronoom van een band?

In m’n hart blijf ik drummer, maar op dit moment zou ik zo’n keuze echt niet kunnen maken. Hoewel, als je het echt als “frontman” stelt dan kies ik metronoom, maar maak je er “zanger/gitarist” van dan weet ik het nog zonet niet…