Soms is het bizar om te ontdekken dat er een aantal Amerikaanse bands nauwelijks voet aan wal krijgen in Europa. Des te vreemder in het geval van In This Moment, aangezien deze act over genoeg troeven beschikt om ook hier behoorlijk groot te worden: toegankelijke songs met ballen, een leuk ogende frontvrouw en een bijzonder puik album onder de arm ('A Star-Crossed Wasteland'). Reden genoeg om gitarist Chris Howorth eens aan de tand te voelen.
Foto: In This Moment (Century Media)
Was het lastig om een nieuw album te pennen? De vorige betekende immers jullie doorbraak in de VS.
Het leek eerst een enorme uitdaging omdat er flink wat druk op onze schouders lag qua timing. Het management en label wilden zo snel mogelijk nieuwe nummers en demo's horen. Je kan je wel voorstellen dat een resem nummers pennen op korte tijd wat van je vergt. Ik zette me aan tafel bij me thuis en verplichtte mezelf om volledige songs te schrijven, compleet met drums en heel de zwik. Jeff Blake en ikzelf spraken een paar keer af en werkten samen aan nog wat meer materiaal. Toen het gros van de muziek af was, vloog ik naar Albany voor een paar weken om met Maria (Brink - GVC) te werken aan teksten en zanglijnen. Toen die erop stonden, doken we daadwerkelijk de studio in, maar niet nadat we daarvoor met onze producer nog links en rechts wat bijschaafden. Ik ben alleszins blij dat aan het eind van de rit zo goed gewerkt heeft, maar zolang je nog geen afgewerkte schijf in je handen hebt, weet je soms niet meer waar je hoofd staat.
Het album klinkt tegelijk bruut en toegankelijk. Hebben jullie daar deze keer extra aandacht aan besteed?
Jazeker! In wezen is die tegenstelling of afwisseling integraal deel van onze totaalklank, maar deze keer wilden we de brutere kant goed in de verf zetten.
Waar vind je dan de tijd om aan nieuw materiaal te werken?
Haast elke seconde dat ik vrije tijd had, ben ik met het album bezig geweest. Wanneer we thuis zijn van het touren gaan de meeste andere jongens uit de band een job zoeken om wat extra centjes binnen te rijven, maar dat geldt niet voor mij. (lacht) Ik heb 24 uur op 24 gewerkt aan deze plaat, en dat sinds augustus 2009! Maar aan de andere kant, nu heb ik de tijd om het wat rustiger aan te doen en videospelletjes te spelen.
In welk opzicht verschilt dit album van de vorige?
We waren erop gebrand een zwaardere, donkerder klank te krijgen. Op 'The Dream' schreven we ook meer als een geheel, waar we deze keer meer werk als individuen hebben verzet. In tegenstelling tot vorige keer hebben we nu ook meer zaken aangepast in de studio. De vorige keer waren onze demo's haast de definitieve versies van de songs zoals op plaat belandden.
Foto: Maria Brink (myspace.com/inthismoment)
Jullie hebben voor het nummer 'Gun Show' een video gemaakt. Hoe beslis je welk nummer je daar voor gebruikt?
Nou, we vonden allemaal dat deze specifieke song erg goed de zware kant van In This Moment laat horen. Dus we hebben niet lang moeten nadenken over een singlekeuze. Daarnaast is het gewoon pure logica dat je voor je single ook een video maakt: daarmee.
Voor de luxe-uitgave van de cd voegen jullie een bonus-DVD toe. Wat staat daar dan zowat op?
Vooral een hele hoop geintjes. (lacht) Zo is er een stuk opgenomen waar Maria en ik gaan winkelen op Melrose. Ik ben er vrij zeker van dat het hilarisch is, want ik heb een gigantische hekel aan winkelen voor kleren.
Jullie gaan de hort op met het Mayhem Fest. Is dat vergelijkbaar met Ozzfest?
Ja, precies hetzelfde concept. Twaalf bands en een hele groep 'marktkramers' en randanimatie. Het is meer een totaalgebeuren, maar het blijft wel geweldig om elke dag voor duizenden verwoede metalfans te mogen spelen. De kick die je daar van krijgt, valt haast niet te beschrijven.
'Gun Show', 'The Last Cowboy', 'Wasteland': volgens mij zit er een concept achter dit album.
We hadden een reeks discussies over wat de albumtitel zou moeten worden. We bedachten een concept waar de hoesartiest mee aan de slag moest kunnen. Dus vonden we het een leuk idee om een verhaal te maken over een eenzame pistoolheld die door een postapocalyptisch landschap dwaalt, op zoek naar enig teken van menselijk leven en indien mogelijk wat liefde. Op zijn reis ziet hij een enkele bloeiende boom in een anders desolaat landschap. De wereld is naar de haaien, maar er blijft nog een sprankje hoop bestaan.
Foto: Chris Howorth (myspace.com/inthismoment)
Als je enkel de eerste track hoort, denk je dat dit een onwaarschijnlijk harde plaat gaat worden. Zouden jullie mensen niet afschrikken door de subtielere nummers pas later te laten komen?
Goh, we vonden het net een goed idee om de luisteraars van het begin in het gezicht te slaan met een loeiharde song en ze daarna mee te nemen op een afwisselende reis. We hebben echt wel lang moeten sleutelen en nadenken over de volgorde van de nummers.
En als je zelf een favoriet mag kiezen?
Ik hou nogal van 'The Promise', omdat het een pak dingen bevat waar ik zelf van hou: harde gitaren gemixt met stevig drumwerk en als kers op de taart een duet. Ik ben daar echt trots op. 'Just Drive' is er nog zo eentje, met alles wat volgens mij mijn band zo leuk maakt.
Je zegt het net: op een aantal nummers is er een duet. Waarom wilden jullie dit erbij?
Ik zing alle mannelijke zangstukken behalve op 'The Promise'. We hadden dat eigenlijk niet echt zo gepland. Op een bepaald moment moest ik even in de zangstudio komen om wat te zingen, en blijkbaar beviel het iedereen goed genoeg dat we het gehouden hebben.
Jullie gaan weer stevig touren, maar enkel in de VS. Komen jullie nog naar Europa?
We moeten dringend onze schade inhalen en de oversteek maken, maar de kans is bijzonder groot dat we in 2011 eens naar jullie afzakken.
