Soms zijn bands hun naam meer dan waardig, en geen meer dan het Finse Oddland: deze jongens gooien niet alleen met veel plezier alle conventies op een hoopje, ze maken van hun muziek een geschift amalgaam van stijlen en invloeden én laten dat alles vloeiend klinken. Geen sinecure, maar na een babbel met frontman Sakari Ojanen wordt alles plotseling een pak duidelijker.
Is de naam 'Oddland' een referentie naar jullie gewoonte om onverwachte dingen te doen tijdens nummers?
Dat is nog geen slechte interpretatie van onze naam! (lacht) We proberen alleszins allerlei zaken te doen tijdens onze nummers die de luisteraar opwinden en vasthouden. We doen ons uiterste best om liedjes niet voorspelbaar te maken, zodanig dat mensen die ons horen hun aandacht erbij houden en niet in slaap vallen.
Duurde het even vooraleer jullie je stijl gevonden hadden?
Ik zou zeggen: grofweg tien jaar. Tien jaar om tot dit punt te komen. Dat geeft me ook het gevoel dat we constant evolueerden, al moet ik er wel bij zeggen dat dit de eerste keer is dat we het gevoel hebben als zou onze sound nu een geheel vormen. Ik hoop in elk geval dat wanneer iemand deze zelfde vraag stelt na ons volgende album (waarvan ik ten zeerste hoop dat het er komt), ik kan zeggen dat de hele bandgeschiedenis gezorgd heeft voor die bepaalde sound. Vingers gekruist dat we blijven evolueren en vooruit gaan zolang we muziek maken met Oddland.
Voor een niet-geschoolde muziekliefhebber klinkt jullie muziek vaak erg gecompliceerd, maar de 'flow' blijft steeds overheersen. Is dat geen lastige evenwichtsoefening?
Het antwoord is ontegensprekelijk ja, want het is ook moeilijk om voor elkaar te krijgen en we zijn er ons erg van bewust. We doen ons uiterste best om de lastige stukken zodanig in de mix te krijgen dat de muziek netjes verder vloeit, integenstelling tot gewoon wat polyritmiek in de soep te gooien. Dat kan best een tijdje duren, maar we zijn niet bepaald gehaast om onze composities af te krijgen, integendeel. (lacht)
Sakari Ojanen (foto: Jarno Terho)
Jullie hebben een speciale metalwedstrijd gewonnen in Finland: Suomi Metal Star. Aangezien jullie nu een contract hebben bij Century Media heeft dit jullie geen windeieren gelegd. Was dat ook de reden waarom jullie meededen?
Goh, we deden mee zonder daadwerkelijk iets te verwachten. Om eerlijk te zijn, toen ik de mail kreeg die zei dat we bij de twaalf laatsten van 240 bands waren, kon ik me zelfs niet herinneren dat we hiervoor waren ingeschreven. Dus dat was een leuke verrassing! (lacht) Toen wist de rest ook meteen dat we effectief aan een wedstrijd meededen. Die platendeal is echt enorm, een droom die uitkomt, en natuurlijk heeft dat geholpen om ons bekend te maken bij meer mensen. Ik denk dat we gewoon geluk hadden, en we zijn ook erg blij dat we gekozen werden, dat spreekt voor zich.
Heb jij enig idee waarom zoiets in Finland wel werkt? Echt grote metalwedstrijden bestaan niet in andere landen, en die wedstrijden die er wel zijn, zijn middelmatig op zijn best...
Misschien heeft de geschiedenis van ons land er iets mee te maken. We zijn hoop en al honderd jaar onafhankelijk en we zaten altijd onder de knoet van andere landen, ook al bleven we steevast een sterke nationale identiteit houden. Misschien is dat vergelijkbaar met een situatie waarbij je niet echt tegen je baas kan zeggen wat een irritante klier hij is omdat hij alles erg lastig voor je kan maken. Op die manier bouw je frustratie en kwaadheid op en moet je iets vinden buiten je werkomgeving om dat te lossen. Dus allicht hebben wij Finnen onze voorouderlijke woede verdringen in ons cultureel erfgoed en vinden wij de perfecte uitlaatklep in metal! (lacht) Man, ik heb dat net uit mijn duim gezogen, maar ik vind het best een leuke theorie! (lacht)
Jullie muziek is erg gelaagd. Proberen jullie dat live ook te doen, of houden jullie het dan eenvoudiger?
We proberen om onze livesound af te stemmen op die van de plaat. Dat is tot zekere hoogte ook de manier waarop we een nummer laten werken terwijl we opnemen. Dat wil dus ook zeggen dat we vermijden om een resem extraatjes in een song te stoppen die we live via een tape zouden moeten laten meelopen, omdat het anders niet werkt. We werken nog steeds erg hard aan backingvocalen, zo dat we dat live en in de juiste toon kunnen krijgen. (lacht) Soms hoor je een band spelen en ligt dat zo ver van hun albumsound dat het teleurstellend is. Tot op zekere hoogte mag je best anders klinken live dan op plaat, want dat is normaal. Ik denk dat je van Oddland een livesound krijgt die je niet zal teleur stellen.
Oddland (foto: Jarno Terho)
Soms klinken jullie alsof Porcupine Tree in bed ligt met Symphony X en die dan ruw wordt wakker geschud door Meshuggah, maar wat zijn nu echt jullie invloeden?
Nou, die omschrijving heb ik nog niet eerder gehoord. (lacht) Onze invloeden zijn echt bijzonder divers. Dat gaat van jazz naar singer-songwriter tot zelfs ambient electronica. Maar we luisteren evengoed naar bands waarmee we vergeleken worden zoals Tool, Meshuggah, Faith No More, Pain of Salvation, Karnivool of Porcupine Tree.
Jullie begonnen eerder rock-georiënteerd, maar waarom die verschuiving richting metal?
Ongeveer acht jaar geleden luisterden we naar een paar echt stevige albums als Testament's 'Demonic'. We beslisten toen dat we een gelijkaardige energie wilden maken. We hebben altijd naar stevige muziek geluisterd, maar op dat moment beslisten we om die richting uit te gaan met de band.
Mochten jullie zelf een toer kunnen kiezen, met wie zou dat dan zijn?
We zijn gewoon al happig om op toer te kunnen gaan! (lacht) Volgens mij zouden we geweldig passen als support van Pain of Salvation. Hoewel, misschien is dat wat intimiderend, want dat is zonder twijfel de meest indrukwekkende band die ik ooit live heb gezien. Karnivool zou anders ook best gaaf zijn.
Hoe komt het trouwens dat er zo veel kwalitatieve metalbands uit Finland komen? Zit er iets in jullie water?
Naar ik begrijp is metal een van de belangrijkste en best gekende producten uit Finland, dus misschien zit de regering echt iets in ons water te stoppen. Ik moet dat echt eens onderzoeken. (lacht)
