---

Zijn deelname aan de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano, waar hij een omstreden vijfde plaats behaalde, dateert van 2010. Inmiddels programmeert de Handelsbeurs deze 28-jarige Zuid-Koreaan reeds voor de tweede keer in een solo-recital. Aan maturiteit ontbreekt het de jongeman immers niet, en aan zin voor avontuur evenmin. Een enthousiast virtuoos aan het woord over cd’s opnemen, wonen in Rusland en als Aziaat het klassieke repertoire induiken.

Je hebt bij verschillende pianisten gestudeerd. Wie heeft je het meest beïnvloed?

In Korea kreeg ik les van professor Choong-Mo Kang en sedert 2008 is professor Elisso Virsaladze mijn docente. Ik heb hen beiden op het juiste moment ontmoet. Beide persoonlijkheden hebben me erg veel bijgebracht, niet alleen over hoe de muziek te spelen, maar ook geestelijk en qua attitude. Ik respecteer hen diep.

Heeft jouw vijfde prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd veel deuren geopend? Is er meer mogelijk sedert het concours?

Ik zou "ja" kunnen zeggen, maar evengoed "nee". Er zijn traditioneel een aantal concerten gepland nog voor het concours begint: bijvoorbeeld de winnaar speelt dat concert, wie tweede en derde eindigt een ander concert, enzovoort. Het is natuurlijk niet onlogisch dat de meeste concerten naar de eerste drie prijswinnaars gaan. Het meest belangrijke is echter dat de competitie diegenen die er hoog zijn geëindigd niet voor altijd kan helpen. Men moet zelf aan de weg timmeren om een concertpianist te worden, blijven schaven aan een carrière. De wedstrijd zie ik vooral als een kans, een opportuniteit.

Meteen na de wedstrijd had ik het geluk het managementbureau Weinstadt Artists Management tegen het lijf te lopen. Sedert 2010 werk ik met hen en dat verschaft me veel vreugde. Zij opereren in de Benelux en ik kan hier dus frequent concerten spelen. Zelf heb ik geen idee of het andere prijswinnaars even goed is vergaan.

Sedert de Koningin Elisabethwedstrijd heb ik niet meer aan andere competities deelgenomen, uitgezonderd de Hastings International Piano Concerto Competition in de maand maart van dit jaar. De reden van mijn deelname is dat ik graag in het Verenigd Koninkrijk wilde spelen, want ik had daar eerlijk gezegd geen contacten. Ik kwam ook te weten dat men in de finale met de Royal Philharmonic Orchestra mocht spelen en dat de winnaar enkele concerten verspreid over het land aangeboden kreeg. Daarom deed ik mee en ik behaalde er zowel de juryprijs als de publieksprijs. Voor en na mijn Belgische passage speel ik met het RPO in Dartford en met het Finchley Chamber Orchestra in Londen.

Meteen na de prijsuitreiking van de Koningin Elisabethwedstrijd gingen er stemmen op dat je een veel hogere waardering had verdiend dan de vijfde plaats die je werd toegekend. Hoe sta je daar zelf tegenover?

Telkens wanneer ik een concert in België speel, krijg ik die opmerking te horen! Dat betekent dat mensen nog altijd aan mijn concert denken: misschien heeft mijn spel die avond mensen diep geïnspireerd. Ik heb geen spijt van mijn interpretaties op het concours en ik geloof tot op de dag van vandaag dat ik goed contact gemaakt heb met het publiek.

Voorlopig zijn er nog geen opnames van jou verschenen. Heb je daar nog niet de kans toe gehad, of is er een andere verklaring?

Een cd opnemen is niet niets. Voor muzikanten is een opname hun visitekaartje. Vaak is hun spel op een dergelijke registratie niet bepaald fenomenaal, precies omdat het erg moeilijk is de muziek "levend" te laten klinken. Op een album moet de unieke muzikale persoonlijkheid van een interpreet te horen zijn. Daarom wilde ik vroeger nog niet in een studio gaan spelen. Enkele jaren geleden voelde ik echter dat er iets veranderd was en sedertdien voel ik me klaar om de stap te zetten.

Nog niet zo lang geleden stelde een project van de grootste televisie- en radiozender van Korea me in de gelegenheid om naar een studio te gaan. Er werd een opname gemaakt die niet commercieel beschikbaar is, maar naar heel wat publieke omroepen wereldwijd werd gezonden. Ik heb Bach, Liszt-transcripties van Schubert, Prokofiev en Schumann gespeeld, met veel liefde. Misschien wordt een van die registraties wel eens uitgezonden op een Belgische zender in de nabije toekomst.

Voorlopig ben ik dus nog niet te koop, maar ik wacht op een kans om een volwaardige opname te realiseren.

Op het programma tijdens het concert in de Handelsbeurs staan Prokofiev en Rachmaninov naast Mozart. Vanwaar deze eerder ongewone combinatie?

De afgelopen twee jaar, sedert 2011, ben ik in Rusland geweest om het echte Rusland te ontdekken. Pianisten hebben toegang tot heel wat Russische repertoire en ik wou zien, voelen en weten wat de grootmeesters (Tchaikovsky, Scriabin, Prokofiev en anderen) gezien en gevoeld hebben in hun leven. Uiteraard is er inmiddels veel veranderd, maar niet alles: er zijn nog altijd die gigantische straten, die prachtige orthodoxe kathedralen bedekt met sneeuw, en natuurlijk de manier waarop de Russische bevolking leeft en denkt, de koude, sombere Russische ziel, ...

Ik ben erg opgetogen dat ik een gevoel aan mijn verblijf daar heb overgehouden, een dat alleen mogelijk was door er te leven, en niet alleen op reis te gaan. Sedert ik er heb gewoond, heb ik me trouwens met het repertoire bezig gehouden. Dus koos ik Prokofiev, die in combinatie met Mozart overigens zeer goed werkt. Rachmaninovs' 'Moments Musicaux' koester ik daarenboven van harte, dus wilde ik ze graag spelen voor het Belgische publiek.

Sommige uitvoerders verkiezen historische instrumenten wanneer het gaat om bijvoorbeeld de muziek van Mozart. Wat is jou kijk daarop?

Het is heel belangrijk om te weten hoe muziek klonk in de tijd dat ze tot stand kwam. Als mijn oren zich daar van bewust zijn, dan is mijn klank al anders. Maar waarom teruggrijpen naar historische instrumenten? Om dichter bij de verbeelding van de componist te staan, of de betekenis van zijn keuzes beter te begrijpen misschien. Tegenwoordig is alles echter veranderd: de omvang van de concertzalen, onze oren, ... In feite is het allerbelangrijkste om de boodschap van de componist en van de muziek niet uit het oog te verliezen.

Is het als muzikant met Aziatische roots moeilijk om een Europese en Russische muziek te spelen?

Ik geloof van niet. Wanneer ik deze vraag krijg, vraag ik mezelf altijd af hoeveel Duitse muzikanten er hun eigen muziek wonderlijk goed brengen, en hoeveel Franse, of Russische? Zijn ze iedere keer opnieuw zo goed? Cultuur kan volgens mij aangeleerd worden en muziek heeft een relatieve verhouding tot de menselijke gevoelens. Beeld je eens in dat je bijvoorbeeld in een museum bent: zelf ben je diep onder de indruk van een schilderij, maar een vriend heeft datzelfde gevoel helemaal niet, terwijl nog een andere vriend de bedoeling van de schilder helemaal heeft geabsorbeerd en er zelfs een eigen interpretatie aan geeft. Wie kan een kunstenaar zijn? Afkomstig zijn van Azië of niet, dat is volgens mij eigenlijk van generlei belang.

Word je geïnspireerd door andere pianisten terwijl je een werk instudeert, of probeer je geen opnames te beluisteren?

Over het algemeen probeer ik zo veel te luisteren als mogelijk. Er zijn immers al zoveel uitstekende muzikanten geweest! Maar luisteren naar de partituren waarmee ik zelf bezig ben, doe ik zelden. Het liefst wil ik mijn eigen muziek maken, mijn eigen verhaal vertellen.

Klassieke muziek lijkt voornamelijk een ouder publiek aan te spreken. Zoek je zelf aansluiting bij jongere mensen, of is dat onmogelijk als uitvoerend musicus?

Ik ben er trots op dat we in Korea voor klassieke concerten een publiek kunnen aanspreken waarin behalve oudere mensen ook tieners en twintigers zitten. Dat komt omdat we in mijn land van herkomst boeiende, andere soorten concerten geven. Dat kan bijvoorbeeld een matinee-concert zijn met uitleg erbij. Deze concerten vinden steeds meer ingang en jonge mensen lijken steeds meer hun weg naar de concertzaal te vinden.

Zelf heb ik dat ook geprobeerd, door niet alleen in het traditionele circuit te spelen, maar ook op vraag van mensen met een bredere kijk. Ik kan niet echt uitleggen hoe er een 'klik' tot stand kan komen met een publiek, ik ben uiteindelijk een muzikant. Maar ik heb wel het gevoel dat we een formule hebben gevonden waar jonge mensen in geïnteresseerd zijn. De volgende stap is natuurlijk dat we ze waarlijk laten "genieten" van klassieke muziek. Dan pas zullen ze volledig voor het genre gewonnen zijn.

Wat is, tot slot, je geprefereerde context om muziek te maken: kamermuziek, het solo-repertoire of toch het pianoconcerto?

Ah, dat is nu eens een moeilijke vraag. Ik heb een pianotrio opgericht na een ontmoeting met uitstekende muzikanten, waarmee ik nu studeer aan de Musikhochschule in München. Dit omdat ik ongelofelijk van kamermuziek houd – hopelijk kan ik op een dag met het trio in België spelen! Alleen op het podium doe ik ook graag, en met orkest ben ik altijd enorm enthousiast over de communicatie met mijn goede vrienden, met name het orkest en de dirigent.