Een commercieel beschikbare opname kon de Koreaanse pianist Tae-Hyung Kim voorlopig nog niet realiseren, maar dat betekent niet dat hij als een nobele onbekende de wereld rondreist. In België wordt hij bijzonder geapprecieerd sedert zijn (volgens sommigen veel te lage) vijfde prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd editie 2010, in Korea is de 21-jarige jongeman al een publiekslieveling. In april dit jaar speelde hij op het Symphony Orchestra Festival in Seoul een van Liszts twee bekende concertetudes S. 145 als bisnummer, met name ‘Waldesrauschen’.
Om het ruisen en het gefluister van het woud aanschouwelijk te maken in muzikale termen, moet men als uitvoerder over de nodige pianistieke rust beschikken. Laat dat nu precies hetgeen zijn waar Tae-Hyung Kim in uitblinkt. Muziek is een tijdskunst, maar onder zijn parelende vingers krijgt ze het vanzelfsprekende aura van het tijdloze. De Koreaan probeert niets krampachtig op te wekken wanneer hij musiceert, maar lijkt de muziek als vanzelf te kunnen laten stromen. Dat komt ervan als je gaat studeren bij de beste: Eliso Virsaladze, die tegenwoordig niet zoveel live concerten meer speelt, is Tae-Hyung Kims leermeester. De technische perfectie, de helderheid die hij zelfs bewaart wanneer het in het bos onbedaarlijk begint te waaien, de uiterst spannende overkoepelende boog en nog zoveel meer: de pianist doet het allemaal, en het gemak waarmee is de sleutel tot de ontroering bij de luisteraar.
