Hoewel de Amerikaanse harpiste, pianiste en componiste Baby Dee al verschillende albums onder haar eigen naam heeft uitgebracht, is ze voor een breder publiek vooral bekend als part-time lid van Antony and the Johnsons en Current 93. Op 16 september stond ze met haar eigen repertoire in het KC BELGIE met Doug Tielli als voorprogramma.
De Canadees Doug Tielli is het soort muzikant dat bij in juryverslag van een doordeweekse rockrally gegarandeerd geconfronteerd wordt met dooddoeners als “zeker potentieel, maar de nummers zijn nog niet af” of “zoek je het niet te ver?”. In het geval van deze uit Toronto afkomstige singer-songwriter zouden dergelijke bedenkingen echte eerder te maken hebben met de beperkingen van de beoordelaars dan met die van de muzikant in kwestie. De songs van Tielli zijn namelijk kleine pareltjes waar stuk voor stuk een hoekje af is: plotse stops, kleine riedeltjes die het gewone verloop verstoren, ijle zangpartijen, ongewone wendingen en op het podium de bescheiden, maar opvallende arrangementen waarin zijn songs gebracht worden.
Met zijn warme, zachte baritonstem die ook kan optrekken naar falsethoogte zat hij in uiterst gevoelig vaarwater. Echo’s van rootsrock, Johnny Cash en zelfs hotelachtergrondmuziek zweefden door de nummers die dankzij de gevarieerde instrumentale omlijsting vaak op het psychedelische randje zaten.
Vooral de duonummers met Driver waren van een bevreemdende schoonheid. Alles leek te werken. In ‘Yes I Am Lonely’ versterkte Drivers spaarzame piano het intieme karakter van het nummer, maar ook de Nasa-achtige elektronica en zelfs de fluit-gitaar combinatie in ‘Deer’ (vrij van elke zweem van Thijs Van Leer of Berdien Stenberg) bleef overeind.
Voor het tweede deel van het optreden werd het duo met de komst van bassist Joe Carvell en drummer Alex Neilson uitgebreid tot een kwartet. De nummers kregen een iets conventionelere sound, maar bleven een eigen leven leiden. Eigenheden als de stopplaatsen in ‘Riversea’ en het zachte en bescheiden werk van Carvell en zeker Neilson zorgden er voor dat de bevreemdende lichtheid van het eerste deel bewaard bleef.
Met Doug Tielli in kwartetformatie was het eigenlijk alleen nog wachten op de verschijning van Baby Dee. Het viertal was immers niet alleen de band van Tielli, maar vormde ook het “Baby Dee Orchestra”, waardoor er niet meer dan een korte pauze nodig was om over te gaan tot het tweede deel van de avond.
De setting voor Baby Dee’s optreden was bijzonder: in de hele zaal, tot zelfs aan de zijkant en de achterkant van het podium, waren canvassen opgehangen van kunstenares Christina De Vos die de hoes van Dee’s recentste album ‘Regifted Light’ ontworpen heeft. De combinatie van het werk van De Vos en de muziek van Baby Dee zorgde voor een buitengewone sfeer in een omgeving waarin alles leek te kloppen. Ook muzikaal, zoals van bij de eerste noten van het optreden duidelijk werd.
Volledige in de stijl van de theatrale muziek van Baby Dee werd haar opkomst door haar band aangekondigd en begeleid, waarbij de ouverture stopte net op het moment dat de leading lady achter de piano ging zitten en zelf het heft in handen nam.
Later begon Baby Dee te grasduinen in het repertoire van haar vorige album ‘Safe Inside the Day’. Nummers als ‘Fresh Out of Candles’ en ‘The Early King’ kregen een ander arrangement aangemeten dan de songs uit ‘Regifted Light’: de kleurwerking werd teruggedrongen ten voordele van een steviger geluid waardoor Dee’s repertoire in een ander daglicht kwam te staan.
Naar het einde van de set keerde ze terug naar de laatste plaat, waarvoor ze de piano inruilde voor haar harp. Samen met Joe Carvell op contrabas en Tielli op zingende zaag tekende ze voor een bloedmooie versie van het instrumentale ‘Deep Peaceful’. Het eerste deel van ‘Brother Slug and Sister Snail’ kwam wat minder uit de verf. Het eerder percussieve harpgebruik deed de melodische kwaliteiten van de compositie geen goed. Met het inzetten van de kermiswals kwam alles terug in de plooi te liggen, waarmee Baby Dee in stijl afscheid kon nemen: groeten en afgaan terwijl haar muzikanten het laatste nummer afwerkten.
Voor de bisnummers greep Baby Dee terug naar het repertoire van ‘Safe Inside the Day’: in eerste instantie ‘The Dance of Diminishing Possibilities’ met haar band en – na een minutenlang applaus – ‘Compass of the Light’ in soloversie.
Voor wie er nog aan twijfelde: Antony Hegarty, Baby Dee en Doug Tielli zijn geen muzikale matroesjka’s die bij elke vertakking kleiner worden. Zoals de Amerikaanse meer is dan de harpiste van, zo kan de Canadees niet gereduceerd worden tot de gitarist van. Daar lieten Baby Dee en Doug Tielli in Hasselt weinig twijfel over bestaan.
