Chan Marshall, meer bekend onder haar artiestennaam Cat Power, heeft in de loop van haar 10-jarige carrière als singer-songwriter een nogal kwalijke live-reputatie opgebouwd. Meer dan eens werden haar concerten na enkele nummers afgebroken of besloot de zangeres ter elfder ure het podium niet eens te betreden. Sinds de release van haar laatste album 'The Greatest' (2006), een traditioneel gearrangeerd werk opgenomen met enkele respectabele soulmuzikanten, lijkt de artieste haar draai echter gevonden te hebben. Niet alleen heeft ze nu verantwoording af te leggen tegenover haar elfkoppige begeleidingsband, ook de afrekening met haar drankprobleem komt de huidige tournee blijkbaar ten goede.
Less than great
De evolutie naar die meer professionele podiumhouding belette de groep echter niet het podium drie kwartier te laat te betreden, waarna het publiek dan nog eerst een instrumentale showcase mocht ondergaan die even lang als saai was. Waar deze studiomuzikanten door hun inbreng op platen van artiesten zoals Al Green hun toevoegende waarde meer dan bewezen hebben, kon hun routineus bluesschema weinig indruk maken op het ondertussen rusteloos geworden publiek. Toen echter de eerste tonen van titeltrack 'The Greatest' werden ingezet, betrad Marshall zelf het podium en liet haar warme, hese tenor uit de boxen vloeien. De zangeres heeft naast een bijzondere stem ook veel charisma, een combinatie die haar vele fans, een sterke platenverkoop en uitverkochte tournees hebben bezorgd.
De band zelf kwam gedurende de eerste paar nummers roestig over en raakte pas echt in vorm vanaf de ritmeversnelling in 'Lived in Bars', een van de singles uit het album. Muzikaal was het optreden niet perfect: Marshall beschikt ondanks haar erg mooie stem eveneens over een beperkt bereik en de momenten waarop ze wilde tonen dat ze net als haar band tot melodische spielerei in staat was, mondden steevast uit in eigenaardige, niet erg toonvaste dwalingen. Daarbovenop leken beide achtergrondzangeressen hardnekkige problemen te hebben met het geluid, ofwel begon het lange touren zijn tol te eisen. De backing vocals die op songs als 'Willie' en 'Living Proof' toch zo'n belangrijk en aantrekkelijk element vormen, kwamen hier door het wegvallen van harmonieën en soms zelfs melodieën nauwelijks tot hun recht, waardoor het publiek het vaak met enkel Marshalls leidzang moest doen.
Marshall bleek met haar nieuwe band niet erg geneigd tot het brengen van ouder werk, hoewel enkele tracks uit o.a. het geweldige 'You Are Free' (2003) bijvoorbeeld een welkome afwisseling hadden gevormd doorheen de set. Het publiek in de AB kreeg daarentegen enkel de weliswaar soulvolle, maar soms wat zoutloze songs uit 'The Greatest' voorgeschoteld, op capabele wijze gebracht maar zelden beter dan of zelfs maar afwijkend van de plaatversies. De meerwaarde die Marshall aan haar live-ervaring dacht te geven door de tenenkrullende dansjes die ze tentoonspreidde, kon weinig veranderen aan het feit dat dit optreden een in het geheel weinig memorabele prestatie was.
