Voor de tweede editie van het Face Your Undergroundfestival wist de Belgische vereniging Deathmetal.be flink wat internationale kleppers te strikken. Dat viel ook op te merken door het talrijk toegestroomde publiek. Met grote namen als Cryptopsy, Grave, Aborted of Gojira waren de verwachtingen immers hooggespannen.
De aftrap werd reeds gegeven rond 13u en gelukkig voor de bands die de spits moesten afbijten was er al flink wat publiek in de zaal aanwezig. The Seventh speelde een aanstekelijk potje death metal, die balanceerde op het raakvlak van brutaal technisch en melodisch. Het enige waar het de band nog enigszins aan ontbrak was podiumprésence, want buiten de wilde hoofdbewegingen van de bassist stonden de overige bandleden er behoorlijk statisch bij. Dat zal vermoedelijk enkel verbeteren in de toekomst.
Body of Christ was de vreemde eend in de bijt. Ook al is de basis van dit viertal death metal, toch bevindt Body of Christ zich in een geheel eigen universum. Onconventionele songstructuren, episch uitgesponnen nummers en bizarre soundscapes fleurden het geheel op, maar het publiek reageerde bijzonder gelaten. Allicht komt de muziek van deze jongens beter over op plaat. Dat de band steevast lange nummers componeert hielp hen ook niet echt, aangezien ze op een half uur speeltijd net drie songs eruit wisten te persen.
Waar het precies aan lag, is niet geheel duidelijk, maar Axamenta liet behoorlijk wat steekjes vallen, speltechnisch gezien. Dat kon het publiek echter niet deren, want de bonte mix van sferische black en lichte death metal viel goed in de smaak. De overtuigende prestatie van frontman Yves zal daar allicht voor iets tussen gezeten hebben. De klankman leek echter bij momenten behoorlijk ingedommeld, want regelmatig viel de zang weg en waren de gitaren slecht te horen. Axamenta was wel de eerste band die met veel overgave het podium van Hof ter Lo bespeelde en hun enthousiasme vertaalde zich dan ook in flink wat applaus.
Het hek was compleet van de dam tijdens de brute klanken van Suhrim. Deze Antwerpse band ging zoals gewoonlijk met de botte hakbijl te werk en dat liet zo zijn sporen na. De eerste stevige moshpit werd gevormd en ledematen vlogen vrolijk in het rond. De kurkdroge oneliners waarmee brulboei Johan de nummers aan elkaar kletst passen perfect bij de no-nonsense attitude die Suhrim hanteert: geen flauwekul verkopen, maar flink door blijven beuken. Het is enkel jammer dat de laaggestemde gitaren soms wat verdronken in de basklank, maar de sfeer zat er volledig in.
Buitenlandse invasie
Nadat Suhrim de planken had verlaten, was het de beurt aan de ruime delegatie buitenlandse bands. Hurtlocker verklaarde meermaals uit Chicago afkomstig te zijn en de bindteksten van de frontman bevatten meer scheldwoorden dan goed voor hem was, maar deze jongens gaven werkelijk allés. Dat zorgde er dan ook voor dat het eerst wat statische publiek naar het einde toe flink meedeed. De relatieve onbekendheid van Hurtlocker zal daar in het begin zeker voor iets tussen gezeten hebben. Muzikaal mag het dan al niet té opzienbarend zijn (eigenlijk is Hurtlocker een jonger broertje van Slayer), maar de overgave maakte Hurtlocker's show bijzonder genietbaar.
De speciale gasten waren het Franse wonderkind Gojira. Zowel 'The Link' als 'From Mars to Sirius' zijn pareltjes van innovatieve extremiteit en uitgekiend songschrijverschap. Nu bleef natuurlijk de vraag of Gojira live even verwoestend kon overkomen. Het antwoord daarop is volmondig: ja! Gojira kwam, zag en overwon. Hun technische extreme metal werd feilloos en loepzuiver de zaal in gestuurd, de klankmix was ronduit perfect en als kers op de taart wisten de heren allemaal de zaal in te pakken met hun wilde podiumcapriolen. Vooral de hyperkinetische bokkensprongen van de bassist waren een lust voor het oog. Te oordelen naar het aantal Gojira-shirts dat in de zaal rondliep na hun set hebben de Fransen er een pak fans bij gekregen. Het is hen volledig gegund.
De Polen van Vesania hadden iets meer moeite om het publiek mee te krijgen. Maar al wie reeds vertrouwd is met een band als Behemoth zag eigenlijk niets nieuws. Vesania speelde zwartgeblakerde death metal, maar helaas komt hun muziek op plaat beter over. Het grootste minpunt was dat de bas en de drums vreselijk luid stonden, waardoor er van de interessante gitaarpartijen weinig te horen viel. Een gemiste kans, met andere woorden.
Voor de jongens (én meisje) van Aborted was dit een op voorhand gewonnen zaak. België's trots speelde de pannen van het dak en bewees dat het de recente bezettingswissels vlot verteerd heeft. Aborted maakte een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre en het was heel leuk om nummers van hun debuut 'The Purity of Perversion' nog eens te horen. De massale publieksrespons plezierde de band zichtbaar en brulkikker Sven gaf zijn hele hebben en houden. Het is niet moeilijk om te zien waarom Aborted ook in het buitenland zo goed aanslaat: ondanks de hoge techniciteitsgraad van hun brute death metal schrijven ze songs met kop en staart.
De grote drie
De energie die het Duitse Dew-Scented daarna losliet op de menigte was werkelijk ongekend. Hun thrashmetal is bedoeld om op hoge snelheid gespeeld te worden en dat deed de band met verve, zonder ook maar een steekje te laten vallen. De uiterst sympathieke zanger kreeg meteen de zaal mee en het lijkt wel zeker dat Dew-Scented pas nu werkelijk een grote band geworden is. Het legendarische Grave stelde vervolgens wat teleur. Niet omdat de band op veilig speelde, maar wel omdat de set zo mak werd afgehaspeld. De band teert duidelijk nog steeds op haar reputatie en deze avond moest Grave flink de duimen leggen voor de overige bands. Daar konden zelfs de geweldige nummers 'Soulless' en 'Into the Grave' niets aan verhelpen.
Cryptopsy's buitengewone drummer Flo Mounier vroeg het publiek of het nog wakker genoeg was voor een portie extreme metal. Ook al leek dat in eerste instantie niet zo, zodra de bijzonder charismatische frontman Lord Worm het podium besteeg ontplofte Hof ter Lo. Als een bezeten sjamaan kroop, sleepte en danste Worm over het podium en bespeelde hij het publiek als zijn marionetten. De unieke strot van de man maakte het beeld compleet. Er is geen enkele band ter wereld die op zo'n feilloze manier snelheid, brutaliteit en ongekende techniek weet te vermengen als Cryptopsy. Het publiek keek met open mond toe hoe de volledige band huzarenstukjes uithaalde op hun instrumenten en geen enkele keer de pedalen verloor. De muziek van Cryptopsy is nauwelijks makkelijk verteerbaar te noemen, maar de Canadese band weet wel hoe ze het publiek moeten meetrekken in hun geschifte universum. Een fenomenaal optreden en vermoedelijk was dit hét optreden van het jaar. Op naar Face Your underground III!
