Vrijdagavond 12 april was Jeugdcentrum Den Eglantier in Berchem het decor voor het tweede luik van Ruishaven, een reeks clubconcerten die het gehoor moeten voeden in plaats van schaden. Voor de eerste avond in maart wisten de organisatoren Flying Horseman te strikken, de band rond singer-songwriter Bert Dockx die vorig jaar met het koortsachtige 'Twist' een bluesrockplaat met internationale allures uitbracht. Deel twee deed zo mogelijk nog beter: de Limburgse cultband Reiziger en de zwartgeblakerde zielen van The Black Heart Rebellion zorgden voor een double bill om u tegen te zeggen.

Na tien jaar van stilzwijgen maakte Reiziger begin dit jaar zijn comeback met 'Kodiak Station'. De groep pikte probleemloos de draad weer op waar hij hem een decennium geleden liet liggen. Ergens tussen de schichtige post-hardcore van Fugazi en de experimentele rock van Sonic Youth stoeien frontman Geert Plessers en de zijnen met noisy gitaarmelodieën en gestileerd minimalisme.

De ritmische tandem Sven Gielen-Kristien Hendrix draagt het principe “less is more” hoog in het vaandel. De drums klinken strak en to the point, terwijl de bas functioneel en zonder tierlantijntjes de groove weet te bewaken. Daarbovenop krijgen de gitaren vrij spel: geraffineerde akkoordenschema's, scherpe distortionklanken en flarden noise gaan hand in hand.

Met zijn meanderende gitaarpartijen mag 'Shy Reptile', de acht minuten durende slottrack van 'Kodiak Station', de spits afbijten. Reiziger gaat voorzichtig van start en staat aanvankelijk iets te beheerst te musiceren om de toehoorders mee te zuigen in zijn muzikale universum. Ook de begeleidende visuals bereiken niet helemaal het beoogde effect, omdat de overgang tussen de beeldfragmenten nogal stroef verloopt.

Naarmate de show vordert weet de band gelukkig wel de urgentie en dadendrang van zijn studioplaten naar het podium te vertalen. Het is een manisch molenwiekende en bijwijlen euforische Geert Plessers die uiteindelijk het vuur aan de lont steekt. Het enigmatische 'Transgressions' krijgt een bevlogen uitvoering mee, terwijl 'Waitingday' illustreert dat de songs van Reigizer ook vijftien jaar na datum moeiteloos overeind blijven. Een terugkeer in stijl, heet dat dan.

The Black Heart Rebellion zag halverwege het vorige decennium het levenslicht in de Gentse punkscene. Hun langspeeldebuut 'Monologue' dateert van 2008 en grossierde in een relatief conventionele crossover tussen postrock en screamo. Het eerder dit jaar verschenen 'Har Nevo' laat echter een groep horen die het hardcore label volledig van zich afgooit.

In de aanloop naar de release werkte The Black Heart Rebellion nauw samen met het Church of Ra collectief van Amenra, het vaderlandse vlaggenschip van de transcendentale metal. Die samenwerking heeft niet alleen muzikaal, maar ook visueel een duidelijke invloed nagelaten. Net als zijn grote voorbeeld hanteert de groep een minimum aan belichting en beeldmateriaal om een maximum aan sfeer en beklemming te creëren.

Badend in lichtblauw tegenlicht grijpt het ijzersterke openingsduo van 'Har Nevo' het publiek meteen bij zijn nekvel. De unheimisch rinkelende belletjes uit de intro van 'Avraham' geven het optreden van bij het begin een mystieke, haast religieuze ondertoon mee. Met een broeierige smeltkroes van hardcore, postrock, folk en blues wil The Black Heart Rebellion dan ook een muzikale hoogmis evoceren. Het ongedurige 'The Woods I Run From' is een van de belangrijkste exponenten van deze aanpak. Zwalpende bassen en tribale percussie worden gedrapeerd met onheilspellende gitaareffecten en de rauwe zang van Pieter Uyttenhove.

Een aantal nummers verder in de setlist dreigt het kwintet even zijn focus te verliezen: wanneer drie van de vijf groepsleden zich op percussie storten, rest enkel nog een zompige baspartij en quasi onhoorbare gitaar om voor een onderbelichte catharsis te zorgen. Gelukkig stelt The Black Heart Rebellion vervolgens orde op zaken. Ook zonder de vocale gastbijdragen van Colin Van Eeckhout (Amenra) en Stef Heeren (Kiss the Anus of a Black Cat) maakt 'Ein Avdat' indruk.

Temidden al het nieuwe songmateriaal duurt het tot diep in het optreden vooraleer 'Erase. Redraw Our Maps' van onder het stof gehaald wordt. De epische kraker van 'Monologue' koppelt breed uitwaaierende gitaarpatronen koppelt aan extatische geluidserupties. Uiteindelijk mag het hypnotiserende 'Into the Land of Another' – tevens de afsluiter van 'Har Nevo' – op gepaste wijze het licht uitdoen.

Met Reiziger en The Black Heart Rebellion nodigde Ruishaven twee bands met faam en potentieel uit. De complete sonische overrompeling bleef achterwege, maar beide groepen acteerden desondanks op hoog niveau. Na een aarzelend begin bracht Reiziger het publiek in vervoering met zijn kenmerkende geluidstexturen waar droge ritmepatronen, puntige indiegitaren en cryptische lyriek hand in hand gaan.

The Black Heart Rebellion presenteerde zich als een nauwe zielsverwant van Amenra en gaf zijn optreden een sacrale inslag. De groep plaatst hiermee de furieuze screamo van weleer in een verruimend perspectief. Voor dit soort avonden verdient Den Eglantier een prominentere plaats op eenieders concertkalender.

Meer over Ruishaven #2


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.