Voor zijn ensemble Bonebridgde zocht de Amerikaanse cellist Erik Friedlander zijn inspiratie in het zuiden van de VS. Bonebridge vermengt het fijnste van country, blues en jazz tot muziek die op en top de stempel van Friedlander draagt.
Wanneer Erik Friedlander naar de muziek van “zijn” land kijkt, doet hij dat niet met de onvoorwaardelijke adoratie van een blinde patriot. Zijn fascinatie is niet gericht op het grootse, maar op datgene dat ontroert en ontwapenend mooi is aan de culturele traditie van de VS. Dat Friedlander niet vies is van de Verenigde Staten, was reeds te horen met zijn soloproject ‘Taking Trips To America’ waarbij hij muziek speelde bij beelden, gemaakt tijdens de reizen die hij als kind maakte met zijn zus en zijn ouders. Bij dit project, net als bij zijn andere, werd meteen duidelijk dat fijngevoeligheid een tweede natuur van Friedlander is. Als man van de gevoelige snaar is elegantie bij hem de norm. De luisteraar moet niet plat geklopt worden met technische hoogstandjes, maar wordt bij voorkeur midden in het hart geraakt. Geen wonder dat John Zorn hem opnam in zijn Bar Kokhba Sextet of dat hij Friedlander vroeg om een solo-cd (‘Volac’) bij te dragen aan het ‘Book of Angels’ project.
De eerste kiemen van het Bonebridge project lagen in 1971, toen de jonge Friedlander het Galax Fiddlers Festival bezocht. Het waren daar vooral de lapsteels van de bluegrass bands die een geweldige indruk maakten op de man die vanaf zijn vijfde zelf gitaar speelde, maar later overschakelde naar de cello. Echo’s van de lapsteel zijn op Bonebridge te horen dankzij de slide guitar van Doug Wamble uit Memphis. Wamble, in zijn eigen muzikale leven ook singer-songriter, maar hier alleen als gitarist te horen, groeide op in de muzikale traditie van het zuiden: religieus en wereldlijk, met country, jazz en gospel. Hij speelde met Wynton en Branford Marsalis, Cassandra Wilson en Norah Jones, schreef muziek voor regisseur Ken Burns en liet zijn debuut uit 2010 producen door Lee Townsend, de man die ook tekende voor een aanzienlijk deel van de platen van Bill Frisell.
De muzikale eenvoud van het Bonebridge repertoire - er wordt maximaal geïnvesteerd in melodie en gemillimeterde, maar spontaan samenspel - laat alle ruimte aan de combinatie van Friedlanders cello en de schuivende gitaarklanken van Wamble. Het resultaat is, zowel in de geharmoniseerde als in de unisono-passages, een onwaarschijnlijk verleidelijke blend van de twee uitgesproken lyrische, maar desondanks erg verschillende snaarinstrumenten.
Het album werd dan ook betrekkelijk eenvoudig opgenomen: met alle muzikanten samen in de studio en met slechts kleine aanvullingen achteraf. Het geluid wordt inderdaad niet volgepompt, maar kan ademen, wat de muziek meteen een heel authentieke lading geeft, al zijn alle gespeelde stukken composities van Friedlander zelf.
Voor het vervolledigen van het Bonebridge kwartet deed Friedlander een beroep op de muzikanten waarmee hij ook het Broken Arm Trio vormt: bassist Trevor Dunn en drummer Mike Sarin. Deze laatste was te horen op enkele albums van Dave Douglas, speelde met David Krakauer en maakte deel uit van het Thomas Chapin Trio. Met zijn delicaat borstelwerk schildert hij de ideale muzikale backdrop voor de twee melodici van de band. Een gelijkaardige rol is weggelegd voor Dunn die zich op contrabas heel wendbaar en flexibel betoont. De machtsontplooiing die hij liet horen bij Mike Pattons Mr. Bungle, Fantômas en Tomahawk is hier ver weg, net als het abstracte geluid dat hij met het Jozef Dumoulin Trio neerzet.
Bonebridge is een band die het niet moet hebben van het grote verhaal, geen muzikaal spektakel, maar een persoonlijk eerbetoon aan muziek die Friedlander al van zijn jeugd meegekregen heeft: met veel liefde en mildheid, maar zonder sentiment of kunstmatige retro.
