Het verhaal van de Duitse cellist Daniel Müller-Schott is ronduit verbazingwekkend: hij debuteerde pas in 2000 met een opmerkelijke opname van de cello-suites van Bach en begon vanaf dan in snel tempo het cello-repertoire op te nemen. Intussen werkte hij reeds samen met tal van grote dirigenten en verschillende van zijn dynamische interpretaties vielen reeds uitgebreid in de prijzen. Zijn jongste opname, met onder meer het prestigieuze cello-concerto van Robert Schumann, kon in de Belgische media op enige scepsis rekenen, maar dat is niet geheel terecht. Samen met de heel sensitieve dirigent Christoph Eschenbach voegt hij aan de werken van zowel Schumann als van Volkmann en Bruch een heel eigen tint toe. Daniel Müller-Schott speelt niet alleen op het scherp van de snee, maar zijn vivante uitvoeringen zijn zodanig monumentaal qua emotie dat ze zeker en vast een plaatsje verdienen naast de reeds bestaande referentie-opnames.
Over de audio
De Duitse componist Robert Volkmann oogste in zijn tijd (en tot begin 20e eeuw eigenlijk) veel succes met zijn hypervirtuoze cello-concerto. Het werk werd lang bekeken als zijnde louter een show-stuk voor cello, maar in zijn uitvoering ontstijgt Daniel Müller-Schott dat eerder banale karakter probleemloos. De enkele melodieën ademen plots een grote tragiek en de ietwat robuuste orkestpartij krijgt bij Christoph Eschenbach en het NDR Sinfonieorchester een fijnzinnige lezing. Het korte concerto (in zijn geheel een groot kwartier) is opgevat als één lange, doorgecomponeerde partij. Het tweede deel daaruit, dit 'allegro vivace', opent meteen met een tragische ondertoon. Ook het virtuoze karakter van de cellist komt meteen uitgebreid aan bod. In de mini-cadens (vanaf 0'06") laat Müller-Schott de hoge noten prachtig uitsterven (0'16 en 0'22"). Even later blijkt dat Robert Volkmann wel degelijk wist hoe hij intelligent moest componeren. Er ontstaat immers een mooie dialoog tussen cello en fluit (0'44"), die langzaam door verschillende houtblazers overgenomen wordt. Terwijl de cello blijft zingen, ontplooit zich een aandoenlijke spel met klankkleuren. Dit mondt dan weer uit in een explosieve uitbarsting (1'26"), waarin de cellist eens te meer zijn virtuoze kunnen mag demonstreren. Het culminatiepunt (2'16") toont een Daniel Müller-Schott buiten zinnen, en toch met perfecte beheersing. De gecontroleerde hartstocht waarmee hij in 2'28" zijn hoge noot woedend laat weerklinken is dan ook prachtig.
Meer over Robert Volkmann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
