Afgelopen zomer werd Vlaanderen in het Antwerpse Park den Brandt nog eens verwend met de aanwezigheid van een jazz-icoon. Wayne Shorter was immers te gast in België, wat voor een massale opkomst zorgde in het kader van Jazz Middelheim 2010. Met drummer Brian Blade speelt Shorter inmiddels bijna een decennium samen en ook pianist Danilo Perez en bassist John Pattitucci zijn oude bekenden voor de saxofonist. Het optreden dat een afgeladen vol park die avond meemaakte, staat inmiddels in veel geheugens gegrift als een onmiskenbaar bewijs van Shorters genie, en dat niet louter omwille van de intellectuele capaciteiten van zijn muziek. Communicatie is een sleutelwoord in het huidige kwartet van Shorter, naast spanningsvelden, secuur opgebouwde thematische variaties en onwrekbare onderlinge humor. Shorter stelt zich daarbij niet op als leading man, maar kijkt in opperste concentratie naar de grond en sluit zich op die manier af voor alle impulsen, behalve de muzikale.
Een soortgelijke ervaring ziet men tot stand komen tijdens dit concert van het Wayne Shorter-kwartet in Tokyo. Anno 2004 zetelde Herbie Hancock nog in die band, zodanig dat de groep niet Shorters naam kon dragen. Hancock gedraagt zich echter niet als groove-wonder en zet zijn akkoorden even suggestief aan als Perez dat afgelopen augustus live deed. Ook Hancock is bovendien in staat om goed te luisteren en in te pikken op ideeën van de andere leden, zodanig dat tijdens dit concert in Tokyo een vergelijkbare compactheid in geluid ontstond. Toch is de sfeer merkbaar luchtiger. Shorter legt de saxofoon enkele keren opzij om ongegeneerd een schamel riedeltje in de microfoon te fluiten. Muzikaal stelt dat weinig voor, maar de vier muzikanten moeten er om glimlachen en dergelijke momenten vormen een aangenaam contrast met de meer zwaarwichtige stukken.
Naast Hancock heeft bassist Dave Holland eveneens een ludieker karakter dan zijn instrumentale tegenhanger in het huidige kwartet, met name John Pattitucci. Holland grinnikt, grijnst en swingt, maar kan ook tergende lijnen neerleggen of subtiele tapijten bereiden voor Shorter, Blade en Hancock. Een derde reden voor de gemoedelijker sfeer in de 'Tokyo Big Sight' die avond is waarschijnlijk de aanwezigheid van het Japanse publiek, dat meer affiniteit heeft met de fusionlegendes in Hancock en Shorter, dan in de serieuze muzikanten die ze op andere albums bewezen te zijn. Er heerst dus een sfeer van rust en de gedachte dat de muzikanten het publiek niets verschuldigd zijn, biedt hen de nodige vrijheid om helemaal hun ding te doen. Zo nodige Hancock plots gitarist Lionel Loueke uit op de bühne, die met enkele goed gekozen effecten Shorters compositie 'Footprints' vanuit een pittig standpunt bekijkt. Verder staan niet de meest gekende thema's op het programma, maar ook dat is voor de muzikanten een bevrijding. Alleen Blade lijkt nog iets te bescheiden in zijn versieringen, maar zijn bescheiden rol op deze live-registratie wordt ruimschoots gecompenseerd door de bloedvorm waarin de drie overige actoren zich bevinden.
Bovendien is deze uitgave bij Jazz Door geen lelijk in beeld gebrachte opname: er werd duidelijk zorg besteed aan de inkleding en hoewel het allemaal iets smeuïger had kunnen zijn, is deze sobere esthetiek, zonder overbodige franjes, er één die goed past bij Shorters doorleefde muziek. Een tikkeltje storend zijn de Aziatische tekens die af en toe onderaan in beeld verschijnen, maar die drukken de pret niet. Evenzeer kan men zich beklagen over het beetje intensiteit dat dit optreden mist om echt versteld te doen staan, maar gezien Shorters totaal gestagneerde artistieke output de laatste jaren, is elk schijfje van die man een nieuwe waardevolle aanwinst. Zeker als de ritmesectie ook uitsluitend bestaat uit muzikanten van de beste soort.
