"Voor iedereen zal 2006 Shostakovich- en Mozartjaar zijn, maar voor mij en het Russisch Nationaal Orkest is 2006 zonder twijfel Beethoven jaar", zo beloofde Mikhail Pletnev aan het begin van een concertreeks met zijn orkest in Bonn. En hij maakte die belofte waar: deze cd is het tweede volume in een driedelige reeks rond Beethovens pianoconcerti. Een integrale opname van de negen symfonieën moet nog volgen, net als een opname van het vijfde concerto, maar deze plaat presenteert alvast het tweede en het vierde, live opgenomen in de Beethovenhalle in Bonn met Mikhail Pletnev aan de piano en Christian Gansch als dirigent van het Russisch Nationaal Orkest.
Beethovens tweede concerto komt chronologisch voor het eerste en werd waarschijnlijk al vroeg gecomponeerd want schetsen ervoor dateren uit 1788. Het vierde pianoconcerto werd in 1806 geschreven, terzelfder tijd als de vijfde symfonie, waarmee dit werk het bekende ritmische motief deelt. De uitwerking is in het concerto echter totaal verschillend, want waar de vijfde symfonie een heroïsche strijd lijkt uit te beelden, is het vierde pianoconcert intiem en zachtaardig van karakter.
Een uitvoering met een groot Russisch symfonisch orkest laat een romantische en voor ons Westerlingen wat gedateerde uitvoering vermoeden maar niets is minder waar: deze cd klinkt transparant en fris, met veel zorg voor een goede balans en articulatie. De blazers hadden net dat ietsje meer gemogen maar het is ook niet alsof ze verdrinken in een massa strijkers. Integendeel, de strijkers vormen met fijne fraseringen een goede tegenpool voor de blazers en kunnen waar nodig even slank en fris overkomen. Enkel het trage deel uit het tweede concerto bezit grootse symfonische allures, maar ook die worden een gradatie lager gezet wanneer Pletnev uiterst intiem binnen komt.
Pletnevs piano klinkt erg helder en rijk aan boventonen, ook een gevolg van de goede omstandigheden waarin de opname plaats vond. Hij is niet bang om de dynamische mogelijkheden van een modern instrument ten volle te benutten maar speelt over het algemeen toch beheerst en licht en laat hij Beethovens muziek voor zich spreken zonder teveel eigen ideeën te willen toevoegen. Zijn muzikaliteit toont zich dan gelukkig voornamelijk in het binnen de grenzen van Beethovens intenties blijven en daarbij een heel gevoelige uitvoering ten beste geven. Pletnev beheerst de tempi in beide werken perfect. Een voorbeeld daarvan in de stilte die hij laat voor de cadenza in het tweede pianoconcerto, net lang genoeg om de spanning te verhogen. In het trage deel van het vierde concerto speelt hij quasi rubato en plaatst elke volgende noot uiterst zorgvuldig.
Een knappe plaat als deze doet ons verlangen naar de integrale Beethoven-opname die Pletnev met dit orkest maakte. Orkest en solist laten Beethovens muziek voor zich spreken en zorgen voor een slanke uitvoering terwijl de goede akoestiek van de concertzaal voor een cd zorgt die van begin tot einde warm en vol klinkt.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
