Handig is het wel en kostenbesparend zeker: twee verjaardagen tegelijkertijd vieren. Twintig jaar geleden bestormden de jonge honden van Maximalist! de concertpodia met hun energiek en repetitief repertoire. Vijf jaar later richtte Eric Sleichim – één van de maximalisten – het saxofoonensemble Bl!ndman op. De combinatie van de twee jarigen levert 'Max!mal Bl!ndman' op, een opmerkelijk goed opgenomen liveconcert waarop de heren van Bl!ndman die werk van Maximalist! spelen: zonder franje, maar beresterk.
De kracht die van het Maximalist!-repertoire afspettert wordt door Bl!ndman alle eer aan gedaan. In de beste Bl!ndman-traditie wordt de power verkregen door precisie en accuratesse, niet door goedkope effecten. Net als op hun cd 'Bl!ndman Plays Bach' 1999/2000) wordt het geluidsniveau in terrassen gebruikt: iedereen gaat op hetzelfde moment een tandje bijsteken of terugschakelen. Hierdoor wordt afstand gedaan van een aanzwellende dynamiek of luide climaxen. Het wiskundig exact, afgemeten en soms koudweg doorspelen van wat er door de componist gevraagd wordt, laat de muziek staan als een huis. Door de aanvulling van het saxofoonkwartet met piano('s), cello en percussie wordt het geluid bovendien nog uitgediept en zo wint het geheel nog aan kracht.
Van de stukken die gespeeld worden, zijn deze van Thierry De Mey het duidelijkst in lagen gedacht. Het stapelen van riffs die elk een eigen ritme of maatstructuur hebben, is voor hem een fascinerend spel. Wanneer in 'Contre Six' de verschillende bouwstenen dan nog eens een verschillende duur hebben, ontstaan er veranderende klemtonen, afhankelijk van waar en wanneer de thema's elkaar overlappen. De verschillende bouwstenen van het stuk verplaatsen zich zo steeds ten opzichte van elkaar en haken veranderend op elkaar in. Door het enkele keren breken van deze ontwikkeling voor duidelijk andere bewegingen zal dit stuk ook voor niet-liefhebbers van repetitieve muziek te smaken zijn. Voor 'Balatum' laat De Mey het saxofoonkwartet zichzelf omtoveren tot een percussie-ensemble van spiegels, schuim, koebellen, een pianoframe, metaal en hout. De zwemen van toonhoogtes in de klanken en de wisselende stapelingen maken van dit stuk een spel van ritmes, thema's, texturen en kleuren dat regelmatig open- en dichtvouwt. De 'Habanera', die drijft op duidelijke basformules is het eenvoudigste werk van De Mey's hand, maar de precisie waarmee het hier gespeeld wordt maakt de zuiderse ritmes eerder koud en fris dan (cliché) zonnig.
Peter Vermeersch' 'Scrum' voor solo tenorsaxofoon is het meest rechtlijnige werk waarbij de melodische frases worden opgebouwd vanuit een klein motief. Het meest opmerkelijke klankbeeld valt te noteren in Sleichims 'Third Movement for Beuys' waarin de vier saxofoons percussief aangewend worden door o.a. te klikken met de kleppen. De fraaiste compositie komt echter op naam van Walter Hus met 'Five to Five'. De verschillende thema's die hier gebruikt worden, lijken uit elkaar voort te komen en ook terug in elkaar te vloeien. Herhaling, variatie, herkenning en verrassing vervagen zo in een melodisch spel dat niet te volgen is, maar toch verdacht vertrouwt klinkt. Een waardige vervanger voor 'Happy Birthday'.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
