Robert Ashley studeerde aan de Mahattan School of Music naast compositie ook psychoakoestiek en culturele spreekpatronen. Met experimentele opera's als 'Now Eleanor's Idea', 'Dust' en 'Balseros' groeide hij uit tot de contemporaine grootmeester van het genre. Een wederkerend thema in zijn indrukwekkende carrière is het blootleggen van de details van de menselijke stem in een chaotisch geordende, gefragmenteerde verhaallijnen. 'Celestial Excursions' draait om vergane glorie, om versleten mensen die de vergetelheid tegemoet gaan en de dood in de ogen kijken: Old people are interesting because they have no future. The future is what to eat for breakfast or where did I leave my shoes. Everything else is in the past. Is this understandable? De zangers combineren gesproken, gebromde contemplaties met voorzichtig gezongen passages. De ruimte wordt spaarzaam opgevuld met enkele kletterende basnoten, diepe kerkorgelnoten, pulserende feedback of dreigende strijkers. Een ontwrichte vleugelpiano komt vaak onheilspellend opzetten. De zangers fluisteren, accentueren de plosieve en fricatieve klanken en leggen hun gebroken binnenwereld bloot in een niet theatraal, alledaags Engels.
Meteen geven de openingsminuten van de eerste scène, 'Is it Light Yet', een duidelijk beeld van Ashley's manier van werken. Een hoofdzangeres dreunt haar tekst op, ritmisch vaak afwijkend van het gewone spreekritme, soms zelfs zingend. Door haar monoloog herhalen andere zangeressen haar woorden. De thematische manier waarop met herhaling wordt gewerkt, die ook in de echo's van de instrumenten zit, werkt uiterst subtiel. Waar de eerste minuten de tekst nog duidelijk te volgen is, moet men zich al sterk concentreren om het hoofdverhaal te volgen. Wie dat probeert te volgen, houdt beter het volgende in het achterhoofd: There's no point in me naming any person. The person changes. Mannenstemmen herhalen één woord of een lettergreep die meteen als een zware elekronische echo nagalmt. Zo wordt een sterk verweven stemmenharmonie gecreëert. Op de achtergrond snijden elektronische orgels door de tekst, vallen pianonoten in scherven uiteen op de koude grond en zorgt een elektrische bas voor extra textuur en afleiding.
