Het platencontract van de Amerikaanse vocaliste Cassandra Wilson bij Blue Note biedt slechts schamele voordelen. Een daarvan is de hoge productiviteit die Wilson nalaat, met in 2009 nog een (dubieus) plaatje met popcovers en in 2010 meteen een live-album dat haar tournee doorheen Europa documenteert. Met een dergelijke concertreeks deed Wilson overigens ook het Antwerpse Park den Brandt aan in het kader van Jazz Middelheim 2010, waar ze een zwoele set speelde die wellicht alleen verliefde koppeltjes zonder hoge muzikale verwachtingen lang zal bijblijven. Op haar concerten liet Wilson zich immers niet omringen door de meest vruchtbare muzikanten en dat is hier het grootste euvel. De zangeres wilde met 'Silver Pony' vooral bewijzen dat ze niet voor één gat te vangen is, waardoor naast jazz ook veel country, blues en soul worden geïntegreerd. Dat heeft nefaste gevolgen voor de solo's, die in de overgrote meerderheid belegen en inspiratieloos klinken. In bepaalde gevallen klinken de soli bij de blazers en de gitaren zelfs regelrecht scheef. Live zou men dat misschien nog zonder slag of stoot over zich heen kunnen laten gaan, maar om dergelijke zaken op plaat uit te brengen, moet men over de nodige zelfgenoegzaamheid beschikken.
Intonatie is overigens ook Wilsons grote probleem op deze plaat. De anders zo stemvaste zangeres dwaalt af en toe plompverloren weg richting valse lijnen die de verbeelding tarten. Gezien enkele zaken achteraf werden opgenomen in de studio, is het onbegrijpelijk dat deze vocalen overeind bleven. Ook de arrangementen, die volgens de liner notes met de grootste spontaniteit tot stand kwamen, maken 'Silver Pony' niet echt de moeite waard. De uitdagende quasi-orkestraties van bijvoorbeeld José James' 'The Dreamer' van een aantal jaar terug, doet deze prestatie verbleken tot een doordeweekse opdracht van een beroepsarrangeur. Dat belangrijke muzikanten zoals Ravi Coltrane hun stem in een nummertje als 'Beneath the Silver Moon' aan de plaat lenen, maakt dan ook weinig goed. Hoewel precies die compositie, toeval of niet, uitgroeit tot de beste van de ganse cd.
Helemaal bont wordt het wanneer John Legend in duet met Wilson 'Silver Pony' komt afsluiten met een van de meest sentimentele nummers van de laatste decennia: 'Watch the Sunrise'. Anderzijds siert het Wilson natuurlijk dat ze, ondanks haar bekendheid en de verzekerde verkoop van haar komende platen, toch nieuwe uitdagingen blijft zoeken. Ook vertelt ze zonder schroom dat deze live-opname doorspekt zit met studiomateriaal, zodanig dat de luisteraar op zoek kan gaan naar welk materiaal op welke manier tot stand kwam. En dat is, los van de eigenlijke inhoud, toch nog een interessant aspect binnen 'Silver Pony'.
