Het is moeilijk om bij het aanhoren van Dani Siciliano niet spontaan aan Moloko te denken. De dame maakte niet enkel een remix voor 'If We're in Love' van Roisin Murphy (ex-Moloko) en is net als haar ook boegbeeld in de modewereld, maar kent ook op muzikaal vlak grote gelijkenissen. De wederhelft van techneut (Matthew) Herbert ontplooit zich op haar tweede plaat sterk als componist en producer en ontwikkelt meer en meer een eigen geluid. Dancenummers met een aardige soul inslag worden telkens vakkundig verkapt door een geheel van snel opeenvolgende piekgeluiden, wat een beverig effect geeft. Op die manier wordt niet enkel de drammende ritmiek op 'Slappers' beklemtoond, maar komt Siciliano nóg sterker in het vaarwater van het kenmerkende Moloko-geluid terecht.
Dani Siciliano is dan misschien modieus en hip, op muzikaal vlak is dit geen lachertje. Al zweert de dame bij trendy hiphopritmen of speelse breaks, steevast bouwt ze er een abstracte, hoekige constructie mee uit waarin tal van samples en verknipte geluiden vervat zitten. De loop die hieruit voortvloeit, vormt telkens de basis van een song. Hierdoor krijgt de plaat niet enkel een erg creatieve en speelse, maar ook vrij drukke impressie. 'They Can Wait' lijkt voort te kabbelen op klanken van enkele huis-, tuin- en keukentoestellen en de dame zou zelfs de beweging van eigen lichaamsdelen opgenomen hebben om klanken te kunnen toevoegen. Dat allemaal tot daar aan toe, maar in combinatie met een erg verkapte productie, waarbij alle piekgeluiden telkens weggevaagd lijken te zijn en dat typerende, droge Moloko (of zelfs eendagsvlieg Mulu)-stemmetje, beginnen alle elf liedjes op dit plaatje erg sterk naar elkaar toe te groeien. Aanvankelijk is het zeker genieten bij het heerlijk mijmerende en in de hoogte schietende 'They Can Wait', ongetwijfeld het hoogtepunt van deze cd. Ook de weggedraaide triphop van de titeltrack verzoent zich netjes met de mysterieuze, ontdubbelde stem van Siciliano. Toch begint die speeltuin aan geluidjes wat op het gemoed te werken. Zelfs een droog tikkend ritme in 'Think Twice' wordt gekneld in een arsenaal van in elkaar gepuzzelde, verknipte klanken. Gelukkig maakt een nummer als 'Frozen' in een meer sober kader het allemaal nog acceptabel, maar dit kan toch niet verhinderen dat een erg beknellend en gewrongen gevoel bij dit plaatje de kop opsteekt.
Deze dame houdt duidelijk van knutselen. Door zowel opnameproces als eindproductie in eigen handen te houden (en door een stukje te delen met wederhelft Herbert, op wie het afsluitende "be my producer / be my seducer" allicht slaat), komt het drukke karakter van Dani Siciliano net iets té sterk naar de voren. Voor twee of drie nummers is dit erg karakteristieke, eigenwijze geluid erg boeiend, maar elf op drie kwartier tijd is in dit geval veel te veel.
Meer over Dani Siciliano
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
