Dat Italië al eens jazzmuzikanten voortbrengt die het niet te nauw nemen met conventies en geplogenheden is dankzij figuren als Carlo Actis Dato en Gianluigi Trovesi al lang geen geheim meer. Dat ook de jongere garde van wanten weet is te horen aan de 33-jarige trombonist Gianluca Petrella en zijn pianoloos kwintet dat voor het album 'Kaleido' uitgebreid wordt met vier gastmuzikanten.
Net als Actis Dato en Trovesi verzoent Petrella graag traditie en heden, wat zich bij hem vertaalt in een sound die gekenmerkt wordt door de inbreng van elektronica en die wisselt tussen oude jazz en de poppy, funky en loungy jazzvarianten. Dit typische geluid doet op 'Kaleido' grotendeels het werk. De solistische passages zijn in orde, maar zijn duidelijk niet de hoofdbekommernis van de groep. De elektronische inbreng (gestuurd door Petrella) bestaat uit abstracte geluiden (van clicks & cuts tot piepende toontjes) of vervormingen of harmonisaties van Petrella's trombone.
De groep klinkt het sterkst wanneer ze flirt met de oude jazz. Het gebruik van dempers, klarinet in de plaats van saxofoon en het vrolijk door elkaar spelen van 'Pussy Hair' doet de muziek knipogen naar klassiek New Orleans jazz, zonder dat het een nostalgische trip wordt. Daarvoor legt de elektronica een te duidelijk eigentijds accent. Deze benadering werkt ook in andere nummers, zoals in 'Jazz Funeral' (een begrafenisstoet annex elektronica) of het blues-achtige 'Slow Bars' waar de melodie lekker bonkig klinkt en de schuiftrompet van Steven Bernstein jankt als een elektrische gitaar. Wanneer Petrella en Bernstein als duo spelen in 'Almosty Cried' ontstaat een van de mooiste tracks, vol akoestische effecten. Bovendien is de communicatie tussen de twee prima: improvisatorische passages en momenten van compositorische eensgezindheid lopen perfect in elkaar over.
Wanneer de muziek meer de poprichting uitgaat, is niet steeds hetzelfde muzikale niveau aanwezig, hoewel het totaalgeluid het meestal wel blijft doen: de elektronica zorgt voor psychedelische tintjes en keyboards en drum'n'bass-ritmes in de drumpartij verruimen het klankenpalet van de groep. Wanneer de muziek duidelijk afgelijnd is, verliest die echter spankracht. Langere akkoorden van de keyboards werken verlammend, 'Land Movement 5/4' schuift net iets te vlot en profielloos binnen en 'Low Tide' klinkt als een flauwe jazzballad. Toch kent ook de popkant van 'Kaleido' haar sterke momenten, zeker wanneer er meer vrijheid genomen wordt. Zo werkt 'Jazz Has Just Left The Building And Now is Fighting Against Me' wel goed dankzij de elektronica en de evoluerende drumpartij. Bovendien is het arrangement onder de solisten goed uitgewerkt, waarbij stops voor extra stuwing zorgen.
Niet alle nummers op 'Kaleido' zijn van hetzelfde niveau. Desalniettemin laat dit album horen dat Petrella's kwartet stevig buiten de lijntjes kan kleuren zonder er daarom een kladwerkje van te maken. Bovendien wordt de elektronica gericht en gedoseerd gebruikt, waardoor die haar rol optimaal kan spelen en de groep de garantie krijgt van een heel eigen sound.
Meer over Gianluca Petrella / Indigo 4
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
