In tegenstelling tot wat de groepsnaam doet vermoeden, is Girls In Hawaii een uitsluitend mannelijk sextet uit het Waals-Brabantse Eigenbrakel. Met ‘From Here to There’ (2003) en ‘Plan Your Escape’ (2008) bracht de band twee uiterst genietbare langspelers uit die sterk geïnspireerd waren door de melancholische indierock van Grandaddy. Lovende recensies aan beide zijden van de taalgrens én in de rest van Europa illustreerden dat de Walen klaar waren voor het grote werk.
Op 30 mei 2010 slaat helaas het noodlot toe: drummer Denis Wielemans komt om het leven in een auto-ongeluk op de Brusselse ring. Hij is pas 28 en op de terugweg van een optreden met zijn nevenproject Hallo Kosmo. Terwijl de ontreddering groot is, hangt het voortbestaan van Girls In Hawaii aan een zijden draadje. Het bloed kruipt evenwel waar het niet gaan kan. Twee jaar na het tragische ongeval besluiten bezielers Lionel Van Cauwenberghe en Antoine Wielemans (broer van) opnieuw songs te gaan schrijven.
Onder het toeziend oog van producer Luuk Cox (Shameboy, Arsenal) leidt dat uiteindelijk tot een bloedmooie comebackplaat. ‘Everest’ blijkt niet alleen een hartverscheurende elegie voor het overleden groepslid, maar laat ook licht schijnen aan het einde van de tunnel. Na het zijdezachte fluisterlied ‘The Spring’ barst ‘Misses’ open in een rijk arrangement van weemoedige vocalen, akoestische gitaren, behaaglijke synths en subtiele elektronische accenten. Een smachtend “I miss you” in het refrein zorgt voor een eerste kippenvelmoment.
De euforische synthpop van ‘We Are the Living’ knipoogt naar het grootstedelijke sentimentalisme van het Franse M83 en is een opzwepende ode aan het leven. Het dromerige ‘Changes Will Be Lost’ drijft voort op een sobere beat die gedrapeerd wordt met minzame zang en naïeve melodieën. In ‘Here I Belong’ schurkt mijmerende parlando zich tegen een meanderend klankentapijt van galmende gitaarmotiefjes en elegante pianoaanslagen.
‘Not Dead’ koppelt jankende slidegitaren en kamerbrede toetsen aan lieflijke xylofoonklanken en etherische backing vocals. Het meeslepende ‘Mallory’s Heights’ verwijst naar de Engelse bergbeklimmer George Mallory, die in de jaren twintig van de vorige eeuw samen met zijn compagnons verdween op nauwelijks 200 meter van de top van de Mount Everest. Het duidt ook meteen de oorsprong van de plaattitel. Zoemende synthesizers en een stuwend eighties drumritme tillen het gloedvolle ‘Rorschach’ naar ongekende hoogten.
Girls In Hawaii heeft de treurnis van zich afgeschreven in een fraai boetseerwerkje dat tegelijkertijd kwetsbaar en voorzichtig optimistisch uit de hoek komt. De groep kneedt onbevangen melodielijnen en warme instrumentatie tot elf fragiele hymnes vol sfeer en emotie. ‘Everest’ baadt in het soort bitterzoete grandeur waarin het heerlijk verdrinken is.
