Natuurlijk verschijnt deze cd bij Crammed. Waar anders? Het was immers dit Brusselse label dat de wereld liet kennismaken met de combinatie van Afrikaanse traditionele percussie en primitieve elektronica, zoals te horen bij Congolese bands al Konono No. 1 en de Kasai Allstars. Nu richt Crammed de kijker even naar Tanzania, meerbepaald naar de stad Dar es Salaam, waar enkele jongeren in de voormiddag het nodige geld verdienen in de informele economie (enkele onder hen zijn vervangend bus- en taxichauffeur, maar dan wel zonder rijbewijs) om zich in de namiddag met de aangenamere dingen van het leven bezig te houden.
Jagwa music bestaat ondertussen al twintig jaar, maar door personeelswissels is het nu een jonge band. Net als hun Congolese collega’s huldigen de muzikanten van Jagwa Music het principe: een minimum aan middelen voor een maximum aan rendement. Met percussie, enkele oude Casio synthesizers en een mc, stevig onder stroom, zijn ze een exponent van de mchiriku-stijl: tradi-moderne muziek die ontstond toen de keyboards betaalbaar werden.
Van echte fijnbesnaardheid moet Jagwa Music het niet hebben, van een onhoudbare drive des te meer. De basis voor de energie wordt gelegd door een gelaagde stroom percussie, gevormd door verschillende trommen met een eigen toonhoogte. Zo ontstaat een geluid met veel reliëf, temeer daar de band niet zomaar kiest voor herhaalde patronen. Integendeel: meer dan eens lijkt het ritme te ontsporen, maar wonder boven wonder blijft de hele bende net in hetzelfde tempo.
De melodische component in het geluid is voor rekening van de Casio’s die in twee lagen aangewend worden. Een eerst zorgt voor een min of meer constante riff, waarop een tweede geplaatst wordt die iets meer melodisch denkt en ondanks het eveneens repetitieve karakter sneller verandert, waardoor de nummers geen louter doorlopende grooves worden.
De plaats van de keyboards bepaalt grotendeels het geluid van de song: nu eens zitten ze vooraan de mix, dan weer worden ze haast weggestopt achter de percussie. In ‘Heshima’ geven ze de muziek een 80s aureool en af en toe zorgt een lichte distortion voor een klankvervorming.
Harmonisch is het allemaal niet origineel. Meer dan eens dreigt er een ‘La Bamba’ aan te komen, maar gelukkig komt dat aftandse cliché nooit echt over de drempel. Daarvoor is de muziek van Jagwa Music ritmisch net iets te gevaarlijk en rammelt de percussie te vrolijk.
Boven de hele instrumentale onderbouw raast Jackie Kazimoto als een sprekende en zingende mc: met de overtuiging van een predikant, de toon van een geboren verteller en gezegend met een krachtig stemgeluid eist en krijgt hij alle aandacht. Dat zijn teksten gaan over ontrouwe vriendinnen, aids, drugs en alcohol zal voor de meeste luisteraars gewoon aan te nemen blijven, tenzij ze om een of andere reden Kazimoto’s taal zouden verstaan.
Veel hindert de inhoudelijke onduidelijkheid niet. Vanaf het eerste nummer wordt duidelijk dat Jagwa Music niet zozeer over de schone letteren, maar wel over even primitieve als onhoudbare energie gaat. Dat die niet alleen op het podium, maar ook op cd werkt, is een eigenaardigheidje waar Crammed zowat een monopolie op lijkt te hebben.
