Wie Jello Biafra niet kent: de man is een bijter. Met zijn Dead Kennedy’s vormde hij het Westcoast-tegengewicht van de hele Britse begin punkbeweging begin jaren ’80, die danig vercommercialiseerd was. Nadien stuurde Biafra zijn Alternative Tentacles label doorheen een leger progressief muzikale, schenenschoppende releases en trad hij solo op met pittig gekruide spoken wordperformances. Sinds vijf jaar heeft de beruchte punker een nieuwe levensadem gevonden met zijn nieuwe band The Guantanamo School of Medicine, waarin rock’n’roll, maatschappijkritiek en een stevig sarcasme centraal staan. Een en ander is af te leiden uit de titel van de derde langspeler ‘White People and the Damage Done’, een persiflage op het album van Neil Young, ‘The Needle and the Damage Done’.
Het viel al eerder op dat The Guantanamo School of Medicine een stuk strakker speelt dan het punkgerommel ten tijde van de Dead Kennedy’s. De vibrerende horrorstem met gesproken passages van Biafra gedijen prima in een muzikaal kader dat nonchalance en een do it yourself-spirit uitstraalt, maar track na track tussen genres wipt en complexe structuren opbouwt. Zo hoeven punksongs niet af te ronden op twee minuten, maar kan de band zijn verhaal kwijt op vaak meer dan het dubbele.
Toch trapt het viertal soms aardig op de staart. ‘Jack Dilinger’ bevat een voortreffelijk uptempo rock’n’roll-kader met op de rand tikkende drumsticks en snerend gitaarwerk van Ralph Spight (Victims Family). In een kort ‘Road Rage’ laat Biafra volop zijn wilde haren wapperen: snel, venijnig en heerlijk strak, hoewel een smakelijk tussenstukje met surfgitaar niet kan ontbreken. Het ‘Mid East Peace Process’ verloopt zelfs nog sneller en agressiever met gemeen volle gitaren: een bruut stukje oerpunk. Desalniettemin goochelt deze plaat vooral erg graag met rock’n’roll-riffs, zoals die in het dwingende ‘Werevolves of Wall Street’ bovenop liggen.
Spreekt voor zich dat ook de nog steeds even sterk bij stem zijnde Jello Biafra met zijn apart timbre helemaal op punt staat. In bovengenoemd weerwolflied huilt en jankt hij, cynische frasen als “all over the World, which country has gone broke? – The money ain’t gone, we stole it all!” uitspuwend. Alle teksten staan overigens netjes uitgeschreven in het lijvige knip- en plakboekje vol krantenknipsels, dat elk vertrouwen in politiek en maatschappij tracht te ondermijnen. De stampende southern rock in de titeltrack vat dit mooi samen: “Pacify and civilize means fences, toxic waste and mines. The Ark of the Lost Raiders. Fukushimas every time.” Leven is dodelijk.
Jello Biafra is meer punk dan 99% van de bands die zich tegenwoordig zo noemen. Enkel hoeft hij dat muzikaal niet te verpakken in hapklaar 1,2,3,4-geram. ‘White People and the Damage Done’ is een sterk staaltje pittige rock’n’roll met heerlijke eenvoudige geen-blad-voor-de-mondteksten: een venijnige smak in het aangezicht.
