'Alles komt terug', zo luidt het gezegde. Als het aan Lien Degreef ofte Lady Linn ligt, mag dat gaan om ballroom jazzmuziek uit de jaren '20 tot '50. Waar de flamboyante frontvrouw van dit project zich in een ander muzikaal leven ontplooit tot urban, souldiva (Skeemz) of dancemaster (Bolchi), keert ze met een – naar eigen zeggen - magistrale begeleidingsband dus terug richting vooroorlogse dansfeesten. Hoewel Lady Linn and Her Magnificent Seven al enige tijd dansfeesten in en om thuishaven Gent onveilig maken en ook een tour doorheen groot België volop aan de gang is, is bij deze toch ook de grote stap gezet naar een volwaardig debuut. Titel 'Here We Go Again' liegt er alvast niet om: dankzij ondersteuning van een grote firma als V2 en een stevige knipoog richting hedendaagse muziek is de band duidelijk klaar om een stevige stap vooruit te zetten.
Een vrouw in een mannenwereld, zoiets is natuurlijk geen gemakkelijke opgave. Lien gaat de uitdaging als Vlaamse Marilyn Monroe echter met zonder aarzelen aan, maar doet dit vooral ook erg speels en luchtig. Liefde, vrouwenemancipatie en de machtsstrijd met de man zijn natuurlijk aan de orde, maar enkel al op de stevige bigband-openingstrack luidt zo'n 28 keer de booschap "'That's allright". Enige berusting en gezapigheid is hier dus ook zeker op zijn plaats. Dat moet soms wel. The Magnificent Seven vult zijn rol als volwaardige begeleidingsband immers perfect in en houdt duidelijk van theatraal swingende – zelfs bombastische – blazerpartijen maar presenteert die met een smakelijke glimlach. Plaats daar dan een frêle, suikerzoete zang van Lady Linn tegenover en het plaatje klopt volledig.
Ook in zijn totaliteit liggen de tien gepresenteerde liedjes in een mooie balans. Krachtige songs met een stevige knipoog naar de jaren '50 krijgen een tegengewicht in het berustende 'Cool Down', waarin de liefde van Lien voor hedendaagse urbansoul de kop opsteekt. Ook een heerlijk lome 'I Don't Wanna Dance' - in een onwaarschijnlijk sexy, uitgeklede interpretatie waar Eddy Grant gerust fier op mag zijn – zorgt voor een leuk ontspannende afwisseling. Zoiets maakt moeilijkere, jazzy bijdragen als de wandelende, nachtelijke ballroomsong 'I Am Aware' perfect acceptabel, zonder het grote publiek (waar deze plaat trouwens uiterst geschikt voor is) tegen de borst te stoten. Het is enkel spijtig dat de stem van gast Bert Ostyn (Absynthe Minded) hier zo zwak uit de verf komt. Absoluut hoogtepunt is echter de ode aan de shoppende vrouw, 'Shopping', waarin de frustratie over een bankkaart die steeds een te laag saldo aangeeft zowel tekstueel als vocaal perfect geuit wordt.
'Here We Go Again' is een fantastische plaat, laat dat duidelijk zijn. Probeer Lady Linn en co niet vast te pinnen op die etiket die 'jazz' en 'jaren'50' vermeldt, want dit gezelschap doet veel meer, leukere dingen. Met meer dan een handvol publiekslieverdjes en een dikke pluim voor het strakke en sterke spel van The Magnificent Seven mag dit plaatje gerust hoge punten scoren, bij deze ...
Meer over Lady Linn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
