Het Canadese Barnyard Records is niet zomaar een label dat creatieve musici uit eigen land promoot. Het is een platform voor allerlei soorten nieuwe muziek en experiment, gaande van intellectualistische uitspattingen tot een duo van mandoline en (echt waar) reiskoffer. Een minder originele combinatie, maar toch nog vaak als een probleembezetting beschouwd, betreft een trio van trompet, contrabas en drums. Een op het eerste zicht eenvoudige formule die het uitgangspunt vormt van heel wat moois op ‘On a Short Path from Memory to Forgotten’.
Jim Lewis, Andrew Downing en Jean Martin zijn drie in hun thuisland gelouterde, maar voor ons totaal onbekende muzikale Canadezen. Er komen wel eens platen overwaaien waaraan ze hun medewerking hebben verleend, maar veel indruk maken die doorgaans niet. Bijgevolg is de impact van dit album op de luisteraar een even aangename als onverwachte verrassing. Het trio schiet hier namelijk in tien tracks telkens weer opnieuw in de roos. Weliswaar worden enkele succesvol gebleken sequenties af en toe hernomen, het menu blijft al bij al toch erg divers.
Improvisatie is het codewoord doorheen het album, hoewel er hier en daar wordt gewerkt met basale muzikale schetsen. De oersimpele pingpongbaslijn van Andrew Downing bijvoorbeeld, komt terug op zowel ‘Fifteen’ als ‘Fourteen’ en zorgt samen met het drumwerk van Jean Martin (de ene keer luchtig schuifelend, dan weer woest roffelend) voor een onoverzichtelijk ritmisch veld. De gebroken interactie van de twee is van een weergaloos niveau. Ze spelen met tempi, dagen uit via onverwachte prikken en ontwijken elkaar bewust via een soort muzikaal haasje-over. Op die manier lijkt er wel een machine aan het werk die ondanks de veelhoekige tandwielen toch perfect blijft draaien.
De wisselwerking tussen Downing en Martin is een troef die slechts met mondjesmaat wordt uitgespeeld. Het trio kijkt een hele waaier aan muzikale uitdagingen recht in de ogen. Op het ironisch getitelde ‘Groove’ bijvoorbeeld wordt er bewust een einde gemaakt aan de muziek wanneer de drie na enkele minuten zoeken op hetzelfde spoor komen te zitten, alsof ze hun doel hebben bereikt. Het filmische ‘On a Short Path’ drijft dan weer op het toeval en de impulsieve reacties van de individuele musici. De spaarzame zware noten van Downing trekken het harmonische veld helemaal open waarna Jim Lewis zich van zijn meest breekbare kant laat zien door de talloze onvaste, droevige tonen.
De trompettist probeert zichzelf nooit te overtreffen en stelt zijn eigen mogelijkheden niet op de proef. Dat geldt evenzeer voor de rest van de groep. Het resultaat is dan ook nooit spectaculair op technisch vlak. De luisteraar wordt ook niet overdonderd met een portie allesoverstemmend powerplay of irrelevante fratsen. Het trio zorgt echter voor een onverwacht muzikale en zelfs aanstekelijke improvisatieplaat, die heel breed gaat en op elk moment grip weet te houden op de luisteraar dankzij een transparante manier van spelen.
Meer over Lewis, Downing & Martin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
