Het is een klein jaartje geleden sinds die Engelse pianist Paul Lewis een heel verfrissende kijk op drie pianosonates van Beethoven uitbracht, en na het succes van deze eerste Beethoven cd volgt nu het tweede volume in de reeks. Het is een driedubbele cd geworden, met daarop een selectie van Beethovens vroege, middelste en latere sonates. Deze uitgave brengt naast bekende werken als de 'Hammerklavier', 'Waldstein' of 'Pathetique' sonates, ook minder bekende composities als de twee elegante sonates opus 14 of de late sonate op.101, tien werken in totaal.
Paul Lewis brengt ons een interpretatie die elegant en gevarieerd is en die van de eerste noot tot de laatste leeft, waarin elke sonate een duidelijk eigen karakter bezit van intieme, transparante kamermuziek tot overweldigende grootsheid. Lewis elegante spel toont zich in de rechterhand, een sopraanregister dat steeds heel fijntjes en delicaat klinkt, of in de bassen die zich altijd helder hoorbaar maken. Zijn piano klinkt bovendien steeds warm en vol, wat deze uitgave een heel rijke klank geeft. De tweedelige sonate op.90, tevens het eerste werk waarin Beethoven de Italiaanse tempoaanduidingen verving door Duitstalige, leeft van het contrast dat Lewis tussen het eerste en tweede deel bouwt. Het eerste deel van de sonate opent gedreven en onrustig maar nooit gehaast, terwijl het rondo dat erop volgt heel meegaand en vriendelijk klinkt. De combinatie van deze sonate, de eenvoudige maar lieflijke 'Alla Tedesca', opus 79 met de grootste 'Hammerklavier', elk met hun eigen karakter en sterke, doorleefde interpretatie, maakt van de laatste cd uit de reeks trouwens een schitterende en immer boeiende plaat. In die laatste sonate laat Paul Lewis zien en horen hoe uitgebreid zijn koloriet is, want tegen de intimiteit van de vorige sonate zet hij een monumentale sonate die bij momenten heel orkestraal gedacht is. Net zo orkestraal geïnterpreteerd is het begin van de 'Waldstein' sonate, met onderdrukt enthousiasme in de middenregisters en bassen en die typische warme, ronde klank van Lewis' piano. En terwijl de hoekdelen vloeiend en gemakkelijk klinken, laat hij in het middendeel een heel meditatieve, bijzonder ontroverte kant zien. Het derde deel verrast met de grote variatie die Lewis in dit rondo steekt. Af en toe is hij trouwens niet bang om eens wat theater in de muziek te passen, en waar kan dit beter dan in de 'Pathétique'? Paul Lewis stelt de trage akkoorden waarmee het eerste deel van deze sonate opent, tergend lang uit, zodat de luisteraar zelf al de logische harmonische oplossing van de voorgaande akkoorden hoort nog voor ze gespeeld worden.
Deze uitgave charmeert van de eerste tot de laatste noot, want de interpretatie van Paul Lewis bespeelt vlot vele registers, maakt erg veel kleur maar blijft ten allen tijde warm en rond klinken. Nu maar wachten op de volgende uitgave...
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
