Het huidige cd’tje is het resultaat van een concertreeks die de Franse pianiste Hélène Grimaud maakte met leden van het kamerorkest van de Beierse radio (Kammerorchester des Bayerischen Rundfunks) en waarop naast twee pianoconcerti van Wolfgang Amadeus Mozart (het negentiende, in F en het drieëntwintigste, in A) ook een concertaria voor sopraan, klavier en orkest geprogrammeerd stonden. Een belangrijk pluspunt aan deze cd is dan ook dat Grimauds uitvoeringen live werden opgenomen, wat dat extra beetje spanning en opwinding aan Mozarts muziek verleent.
Deze cd combineert een overbekend concert met eentje dat minder vaak gespeeld wordt, maar wat een heerlijk werk is ook het minder bekende concerto, dat in F, KV459! Het opent met een vlugge marsbeweging die schittert en sprankelt en een toevloed aan leuke ideeën en vondsten laat horen. Hier wordt ook meteen duidelijk hoe intelligent het was om deze werken te spelen met een kamerorkest en niet met een grotere bezetting want Mozarts muziek krijgt zo een lichtvoetigheid mee die beslist zeldzaam genoemd mag worden.
De muzikanten waardoor Hélène Grimaud zich laat begeleiden zijn natuurlijk ook niet van de minsten en de kleine interventies van fluit (in het aria-achtige trage deel van KV459), hobo's of hoorn (in het eerste deel van KV488) worden met een grote verfijning gespeeld. De klarinetten van het Kammerorchester des Bayerischen Rundfunks verlenen aan het concerto in A, KV488 een zijdezachte klank.
Grimaud zelf speelt natuurlijk ook fantastisch. Ze gaat voluit voor de klank van een moderne concertvleugel, wat een ander - niet noodzakelijk beter of slechter - beeld geeft dan wanneer ze voor een authentieke uitvoering op pianoforte zou kiezen. Met name de inzet van de finale van het concerto in F klinkt plots heel briljant en dominant, meer met een klank die men eerder voor bijvoorbeeld Ravel of Debussy zou gebruiken. Aan Grimauds gave om die finale dan enthousiast vorm te geven, hoeft echter niet getwijfeld te worden. Opmerkelijk maar ook best geslaagd, is Grimauds langzame tempo in het trage deel van KV488, een triestig middeldeel in fis mineur dat de meeste pianisten aanzienlijk vlotter vorm geven maar waar Grimaud voor een cadans kiest dat elke noot en elk gelaten akkoord rustig laat weerklinken.
Er mag wel even vermeld worden dat de piano tamelijk sterk doordrukt in de balans. Waar de blazers uit het orkest nog tamelijk goed hoorbaar zijn, verdwijnen de strijkers bij momenten haast volledig en blijft het ten allen tijde de piano die op de voorgrond staat, en misschien wordt die zelfs een beetje te scherp afgelijnd tegenover de begeleiding. De twee slotdelen hebben hier enigszins last van, vooral dan de finale van het 23ste pianoconcerto.
Als toemaatje staat de concertaria 'Ch'io mi scordi di te' op het programma, een bewerking die Mozart zelf maakte van een aria uit 'Idomeneo'. Het is een prachtig intieme uitvoering geworden, eentje waarin de piano geduldig en behulpzaam rond sopraan Mojca Erdmann danst. Erdmann zelf verdient veel lof met een duidelijke tekstuitspraak en een gezind inlevingsvermogen in wat een tamelijk triestige aria is.
Een uitvoering als deze, op moderne instrumenten klinkt minder krachtig als wanneer een oudemuziek-orkest deze Mozart zou uitvoeren maar wat Grimauds muzikanten wat aan ritme en pure energie laten liggen, winnen ze aan sierlijkheid en afwerking. Men mag gerust de wat hoogdravende, haast mystieke bewoordingen van een interview met Grimaud in het cd-boekje naast zich leggen - waarin het over Mozart, boeddhisme en freudianisme gaat. Dit is en blijft een pracht van een opname!
