De laatste in een reeks heruitgaven die Hammerheart op de markt brengt van Necrophobic is het geweldig sterke 'Bloodhymns', tevens de laatste plaat die de heren voor dit label opnamen. Op 'Bloodhymns' komt werkelijk elk onderdeel dat Necrophobic zo'n sterke act maakt perfect naar voor: de uitgekiende songs, de brutaliteit en agressie, de sfeervolle gitaarlijnen en de giftige en blasfemische zang. Als er een schijf van deze act in de platenkast moet staan, dan is het deze wel.
Het zou natuurlijk onzin zijn te beweren dat Necrophobic enkel op 'Bloodhymns' enorm goed uit de hoek kwam. Wie de overige schijven van dit Zweedse eskader al onder de loep nam, ontdekte al snel dat deze band – in tegenstelling tot vele van zijn collega's – nog geen enkele keer een echt minder album heeft gemaakt. Dat is op zich al een behoorlijke prestatie, die misschien te danken is aan de relatieve traagheid waarmee deze jongens platen uitbrengen. Daardoor heeft het songmateriaal tijd om te rijpen en volwassen te worden.
De wat wolliger klank van voorganger 'The Third Antichrist' is deze keer volledig weggewerkt en het geheel klinkt scherp en snedig. Op 'Bloodhymns' klinken de gitaren opnieuw venijniger en vinniger en krijgt het geheel die scheermesscherpe rand die black metal in wezen vaak kenmerkt. Nu is Necrophobic in essentie niet louter een black metalband, aangezien ze ook death metalelementen (in onder meer het drumwerk) laten horen, waardoor ze sneller naast glorieuze namen als Dissection of Naglfar mogen staan. De blasfemische invalshoek is genadeloos bewaard gebleven en het vocale blafwerk klinkt hier raker dan ooit te voren.
Necrophobic speelt graag met melodielijnen boven een basisriff, en daarop een aantal keer te variëren. Misschien geen echt nieuw concept, maar het sterke is dat zowel de hoofdpartij als de bijkomende melodieën quasi elke keer in het hoofd blijven hangen. Zo hebben nummers als 'Dreams Shall Flesh', 'Hellfire' of 'Blood Anthem' een onweerstaanbaar setje gitaarpartijen die als volleerde teken in de gehoorgang blijven zitten. De in vitriool gedrenkte zang staat relatief vooraan in de mix, maar dat maakt het geheel hier erg confronterend en nagelt opnieuw een getergde heiland aan het kruis.
Uiteraard is een portie blackened death metal (of omgekeerd) geen spek voor ieders bek, maar zelfs een absolute leek moet in staat zijn om de kwaliteit van dit album naar waarde te schatten. Helaas is en blijft Necrophobic een onwaarschijnlijk ondergewaardeerde band die nooit tot het rijtje der groten wordt gerekend. Op basis van de gehele discografie en zeker 'Bloodhymns' is dat een grote onrechtvaardigheid.
