Primus is terug. Feest! De wereld heeft af en toe een stukje blanke funkgekte en Les Claypool nodig. Want de manier waarop de man aan zijn basgitaar plukt en trekt om heerlijk hoekige grooves in een punkjasje te vervatten, is ronduit geniaal. En na negen jaar alleen het voortouw te trekken, mag dat nu terug in de populaire formatie Primus. ‘Green Naugahyde’ knipoogt naar de begindagen van dit drietal uit California dankzij het opnieuw incorporeren van lange afwezige Larry LaLonde en bewijst in elk geval dat er helemaal nog geen sleet op de muzikale formule van Primus zit.
Er wordt wel vaker gesproken van een zingende bas, maar die van Les Claypool zingt oprecht. Met kortgebekte licks zorgt de sterspeler voor unieke, grappige grooves. Er zit ontzettend veel funk in deze muziek, terwijl het toch duidelijk om sterk afgelijnde poprocksongs gaat. Dat geeft een soms nogal wild om zich heen schoppend geluid dat op deze indieband toch eerder wat wilde punkharen aanplakt.
En dan zijn er natuurlijk nog een berg andere smalende zaken, zoals het almaar herhalende “Everything’s made in China” in ‘Eternal Consumption Engine’ of de man zijn hoge, nasale stem die op dit album niet al te gek veel wordt ingezet. Op die manier swingt deze plaat dertien tracks lang in het rond. Een pittige basisgroove, hakkende structuur en bergen welgeplaatste effecten maken ‘Eyes of the Squirrel’ tot een heus psychedelisch avontuur. Want het is overduidelijk dat Primus weer hard op zoek is gegaan naar de juiste geluiden en de juiste songopbouw. Het drietal zingt, swingt, graait en grijpt naar zowel melodie als energie. Zelfs meer sobere momenten als een hoofdknikkend ‘Last Salmon Man’ waarin Les Claypool nogal mompelt, bevat met zijn reggaegroove en puzzel van mooi in elkaar geschoven snaarpartijen toch een mooie muzikale weelde.
Het heeft ettelijke jaren geduurd, maar Primus is als een fenix herboren. Dankzij de scherpte van Larry LaLonde als gitarist van het allereerste uur, heeft ‘Green Naugahyde’ de speelsheid en creativiteit van het verpulverende debuut ‘Frizzle Fry’. Dit album is dan ook verplichte kost voor wie van blanke funkrock houdt en oude Chili Peppers-platen koestert.
