Van de originele line-up waarmee The Dillinger Escape Plan in 1997 de muziekwereld binnenstormde, houden anno 2004 alleen nog gitarist Ben Weinman en drummer Chris Pennie het vol. Volhouden is zondermeer het juiste woord, want de moordende manier waarop deze muziek wordt uitgestort vreet aan het systeem van elke luisteraar en ongetwijfeld ook dat van elke muzikant: mathematische precisie, halsbrekende tempi en een vermorzelend geluid. Dit alles is ook op 'Miss Machine' weer present, alleen wordt het nu wat omzichtiger gepresenteerd en schakelt de muziek geregeld een versnelling terug.
Fans van metal/hardcore moeten echter niet meteen klaagzangen aanheffen. Ze zijn er nog steeds, de hoekige, hakkelende en stotterende riffs, soms langer uitgerekt, dan weer uiterst gebald, al dan niet voorzien van een onverwachts melodisch staartje, aangevuld met het messcherp gelijk samenspel in de instrumenten en het manisch geschreeuw van Greg Puciato. De hiermee gepaard gaande complexe structuren blijven ook nu weer uitputtend om te ontcijferen, maar zoals wel vaker het geval is, is het proces zelf al een genot, los van het resultaat.
Tegenover deze wiskundige complexiteit staan op sommige tracks, meestal als tussendelen, de exacter uitgewerkte gitaarpartijen, afgestopt gedempte riffs, gedramde akkoorden en echte (en soms zelfs tweestemmig) gezongen passages. Vaak net iets trager en zachter gaat de muziek zo stevig de emorock kant uit, al generen de heren van TDEP zich ook niet om in 'Sunshine the Werewolf' groots open te trekken tot symfonische rockallures, inclusief synthesizerstootjes. Met deze 'klassiekere' rockelementen doen ook de klassieke songstructuren hun intrede met duidelijke strofes, refreinen en brugjes, al verraden ook hier de ritmische onregelmatigheden nog geregeld met welke band de luisteraar hier af te rekenen heeft. Het toegankelijker worden van het geluid bereikt een hoogtepunt met 'Unretrofied' dat door de funky drumpartij, de gloeiende gitaren en in het refrein zelfs een koortje zeker enige ambitie mag koesteren in de alternatieve lijsten. Al zal het hier voor gevoelige luisteraars toch even wennen zijn aan het stemgeluid van Puciato, dat in venijnig en sarcastisch grijnzen niet moet onderdoen voor bijvoorbeeld J.G.Thirlwell. De toegenomen variatie blijkt dan weer het best in 'Setting Fire to Sleeping Giants' waar Puciato een donkere variant van zijn stem opzet en waar de gitaren een jazzy en zelfs even een loungy twist krijgen.
'Miss Machine' zal voor niet-TDEP ingewijden toegankelijker klinken dan het oudere werk van de band. Wie hierbij 'sellout' wenst te brullen, luistert toch best even naar het resultaat. Het vakmanschap van de heren blijft overeind, waardoor 'Miss Machine' eerder een verbreding van hun repertoire is dan het zomaar salonfähig maken ervan. Om de klachten meteen te smoren kunnen twijfelaars misschien meteen naar de track 'Baby's First Coffin' grijpen: een labyrint van riffs, koppige ritmes en een snuifje smerigere rock. Het compromis is hier ver te zoeken.
Meer over The Dillinger Escape Plan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
