Opnieuw doet de stad New York waar het al jaren zo goed in is, het leveren van één van de spannendste en meest innovatieve bands van het moment: TV on the Radio. Ontsproten uit het brein van multi-instrumentalist en producer David Andrew Sitek, bestond deze band naast hem aanvankelijk slechts uit één extra lid: zanger Tunde Adebimpe. Al vrij snel na de release van hun eerste EP vervoegt Kyp Malone echter de rangen en niet veel later gebeurt hetzelfde met Gerard Smith en Jaleel Bunton. Allen hebben ze één ding gemeen: ze beheersen meerdere instrumenten en hebben een grote experimenteerdrang. Dit resulteert uiteindelijk in een opvallende - en door David Bowie hemzelf de hemel ingeprezen - debuutplaat 'Desperate Youth, Blood Thirsty Babes'. Het is echter pas in 2006 met opvolger 'Return to Coockie Mountain' dat de band een iets breder draagvlak krijgt. Deze veelgelaagde en donkere plaat ontvangt bijna uitsluitend lovende recensies en eindigt dan ook zeer terecht in de hogere regionen van diverse eindejaarslijstjes. Alles wijst er momenteel op dat dit met het recent verschenen nieuwe album 'Dear Science' niet anders zal zijn.
Een genre kleven op het geluid van TV on the Radio is al even gemakkelijk als proberen te omschrijven welke gevoelens er allemaal schuilgaan in een schilderij van een moderne kunstenaar. De heren plukken uit diverse genres de beste stukken alsof het een lieve lust is en versmelten zo o.a. jazz, punk, funk, soul, rock en electro tot een broeierig en gelaagd geheel. Het grootste verschil met de eerste twee platen is dat 'Dear Science' iets makkelijker verteerbaar is op het eerste gehoor. Daar waar er heel wat ploeterwerk, vastberadenheid en diverse luisterbeurten nodig waren om de eerdere werkstukken volledig op te nemen, is het geheel nu wat luchtiger en minder zwaar op de maag. Maar ook nu zijn diverse luisterbeurten weer onontbeerlijk om de echte pracht van het album tot uiting te laten komen. De veelgelaagdheid van de muziek maakt een beluistering steeds weer een ontdekkingstocht naar nieuwe elementen.
Opvallend aan het nieuwe album is ook dat naast de avant-gardistische funk nu ook een aantal tragere songs de weg naar deze cd gevonden hebben: zo zijn 'Stork and Owl', 'Family Tree' en 'Love Dog' traag opgebouwde en prachtig door strijkers ondersteunde rustpunten. Het is ook meteen duidelijk dat de blazers op een heel aantal tracks een grotere rol gekregen hebben en dat de diverse percussie-instrumenten nog meer op de voorgrond treden. Dat dit het geheel echter op een heel aparte manier laat swingen waardoor het perfect dansvloermateriaal wordt, is een leuke bijkomstigheid: het moeten niet altijd goedkope beats zijn. Zo hebben tracks als 'Red Dress' en 'Dancing Choose' alle ingrediënten in zich om een dansende menigte uit zijn bol te laten gaan. Uiteraard zijn de heren schatplichtig aan het pionierswerk binnen de funkrock van Prince, maar ook invloeden van nieuwere acts à la The Arcade Fire sijpelen door in de sound. Zo zijn er de diverse samenlopende en opbouwende zanglijnen die sterk aan deze Canadezen doen denken, maar is er tevens het gebruik van fanfaregeluiden bij afsluiter 'Lovers's Day'. De vinger aan de pols, heet dat.
Alles samen doet TV on the Radio nog het meest denken aan een moderne variant van het legendarische collectief The Velvet Underground: een aantal verwante zielen die elkaar muzikaal steeds blijven uitdagen, experimenteerdrang hoog in het vaandel dragen en uiteindelijk voor grootse uitkomsten zorgen. Net als TV on the Radio kon ook The Velvet Underground maar uit één stad komen: New York. Beide bands schetsen met hun platen dan ook perfect het tijdskader en momentum waar de stad zich op dat ogenblik in bevindt. TV on the Radio klinkt als een genreoverstijgende soundtrack die prachtig het multiculturele, veelgelaagde en eclectische van New York laat horen. Het is duidelijk dat New York opnieuw swingt na 9/11!
Meer over TV on the Radio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
