Het herinterpreteren van new wave uit de jaren '80 is helemaal in. Vooral de naam Joy Division blijkt bij gehypete Engelse bands erg goed te scoren. Vreemd genoeg zorgt dat voor een nogal eenduidig muzikaal landschap waarin inderdaad enkele duistere klankgolven waren, maar het ver zoeken is naar werkelijke originaliteit en een eigen identiteit. Dat is naast de waard gerekend van het New Yorkse TV on the Radio. Waar anderen ophouden bij vlotte indiesongs, zweert dit hoogst creatieve vijftal bij sfeerbeelden waarin soul, jazz, soundscapes en tegendraadse partijen prima hun weg vinden. Ook op hun tweede langspeler leven zwarte en blanke muzikale invloeden vreugdevol naast elkaar in een heerlijke rommelpot van elf duistere liedjes.
Sitar, fluit, klarinet, klokkenspel, ... het is zo gek niet te bedenken. TV on the Radio stelt zich gedurfd op in de psychedelische mangelmoes van 'Return to Cookie Mountain'. Op een overdonderende wijze worden mooi afgebakende, bezwerend samengezongen liedjes overspoeld met nevenklanken, halo's en aparte sfeerbeelden. Ronkende en ruisende gitaren dienen samen met jazzflarden en vervormde synthesizers als vuilgrijs achtergrondkader. Dat geeft een erg intrigerend, veelgelaagd resultaat. Opener 'I Was a Lover' is met zijn abstracte hiphopbeat en hoge soulzang meteen een buitenbeentje. Traag voortgestuwd door een teruggetrokken blazersample en opgewekt pianospel, ademt het nummer een vrij akelige, maar toch aantrekkelijke sfeer uit. De rest van de plaat houdt het meer op gitaarmuziek, hoewel die soms grillige richtingen uit kan gaan. De meest verrassende passage zit verscholen in het weemoedige 'Province', waar protégé David Bowie mee in de achtergrondzang opduikt. Echte hoogtepunten zijn echter terug te vinden in het gedreven 'Wolf Like Me' dat stevig rockt maar ook heerlijk in postrock-partijen uitdeint, 'Blues from Down Here' dat op een vlotte manier de duistere vampierspirit van Bauhaus uitademt of het daarop volgende 'Tonight' dat met jankende gitaren, bellen en donkere bastonen erg overdonderend en indrukwekkend overkomt. Een aanvankelijk karige instrumentale begeleiding doet de op horrorfilms geïnspireerde sfeerelementen beter uitkomen tegen de "whoo whoo" zangen en geeft dit lied een majestueus karakter. Met het eveneens trage 'Wash the Day' deint de plaat in psychedelische sitargolven uit. Wederom zorgt de statische samenzang voor een haast sektarisch 'Give Peace a Chance'-sfeertje, terwijl een handenklappend ritme voor een gedreven cadans mag zorgen. Het erg langzaam uitsterven van dit nummer mist in elk geval zijn effect niet: TV on the Radio laat de luisteraar verstomd achter.
Zeldzaam zijn de groepen die met een tweede plaat een mooi verhaal aan het debuut weten te koppelen zonder in herhaling te vallen. Al even zeldzaam zijn de groepen als TV on the Radio die weten in te spelen op heersende trends zonder zich er aan te verbranden. 'Return to Cookie Mountain' scoort over de ganse lijn. De plaat ademt een uitdagende creativiteit uit en weigert zijn geheimen in één oogopslag prijs te geven.
Meer over TV on the Radio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
