Toen de Canadese mezzo-sopraan (of contra-alt) Marie-Nicole Lemieux in 2000 de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang won, gaf dat – net zoals bij vele van haar voorgangers – een serieuze boost aan haar carrière. Tien jaar later heeft Lemieux immers een heuse reputatie bij elkaar gezongen, met haar opnames bij Naïve als kers op de taart. In 2006 was er bijvoorbeeld de Vivaldi-opera 'Griselda', met zowel Philippe Jaroussky als Anne-Nicole Lemieux in een schitterende rol. Ook 'L'Heure Exquise' uit 2005, een liedrecital waarin ze samen met pianist Daniel Blumenthal (de vormalige begeleider van Yossif Ivanov trouwens) Chausson, Debussy, Enescu en Hahn zong, werd in de pers op quasi unaniem applaus onthaald.
Met 'Ne Me Refuse Pas' keert Lemieux echter terug naar de minder genuanceerde dramatiek van de eind 18e en 19e eeuwse-opera's. Te meer verkeert Lemieux echter in de gelegenheid om haar diepe fond boven te halen. De enige negatieve commentaar die men op deze cd kan geven, is dan ook dat de vocaliste iets te veel emotie bovenhaalt. Bepaalde aria's laten haar wollige, zwaar aangezette stem eigenlijk niet toe, en wanneer ze die interpreteert dreigt het er af en toe "over" te gaan. In Bizet is dat bijvoorbeeld duidelijk het geval, maar echt storen doet haar stem verder niet. Lemieux behoudt namelijk altijd een grote nuance. Ze kan een heel grote beweging koppelen aan de meest minutieuze details en toont zich vooral daarin absoluut meester over haar stem.
Bovendien is het aangenaam dat deze over een bijzonder breed perspectief uitwaaiert. Cherubini bekleedt immers een totaal andere wereld dan Berlioz of Saint-Saëns, waarmee Massenet en Bizet dan weer een mooi contrast vormen. Zonder de extremen op te zoeken, heeft Lemieux een heel gevarieerd programma uitgedokterd, met uitsluitend prachtige aria's. Ook stelt ze zichzelf in de gelegenheid al de gelaagdheden van haar stem rijkelijk te demonstreren, waardoor de luisteraar verspreid over bijna anderhalf uur getuige mag zijn van de meest briljante stembuigingen. Lemieux overstijgt echter gemakkelijk het niveau van de gemiddelde showartiest. Het muzikale staat altijd op het voorplan en de zangeres integreert erg mooi met orkest en dirigent.
Het Orchestre National de France heeft een bijzonder boontje voor Franse componisten, waardoor ze Berlioz, Massenet, Bizet en Saint-Saëns met de nodige Franse fleur kunnen uitvoeren. Ook hier niet overdadig of te enthousiast, maar mooi evenwichtig en met een gepast gevoel voor finesse. De balans zit dus echt goed en de luisteraar wordt als vanzelf een grote affiniteit met de muziek gewaar. De derde belangrijke speler, dirigent Fabien Gabel, leidt het orkest ondanks zijn relatief jonge leeftijd met een onverschrokkenheid en een ervaring die in quasi alle aria's opvalt. Daaraan koppelt de man een kwieke viriliteit, waardoor Lemieux op een 21e eeuwse wind gestuwd wordt richting haar tien topprestaties.
Men kan uiteraard tegen verzamelcd's als deze pleiten, maar zolang het geheel geen holle bedoening wordt waarin de artiest koste wat het kost wil tonen wat hij of zij kan, kunnen er pareltjes uit de bus komen. Zo ook hier: waar de volledige opera's soms al eens durven slepen, valt de segmentatie in hun voordeel uit. 'Ne Me Refuse Pas' is dus een geslaagde volgende stap in Lemieux interessante carrière, tenminste voor wie de dramatische klank van mezzo-sopranen gewend is. Een waarschuwing voor de leek is dus wel op zijn plaats: men kan zich lelijk mispakken aan een cd als deze en na tien minuten al met de daver op het lijf zitten. Voor wie echter wel met gemeende interesse de vocale wereld volgt: tegen Marie-Nicole Lemieux zegt men gewoon geen "nee".
