Het label Morr Music heeft voor het grote muziekminnende publiek wat afgedaan. De vernieuwing en de baanbrekende platen van ondermeer Lali Puna, B. Fleischmann zijprojecten van Markus Archer (Notwist), waaruit de term 'indietronica' is ontstaan, hebben blijkbaar de lat wat te hoog gelegd. Het inboeten aan kwaliteit heeft dus een viertal jaar geleden heel wat fans en liefhebbers gekost. De dubbele verzamelplaat 'A Number of Small Things' –met ondertitel 'A Collection of Morr Music Singles from 2001–2007'- probeert de muzikale visie van deze Duitse firma wat te verdedigen. Zoals verwacht presenteert deze compilatie een breed scala fijngevoelige popelektronica met een licht zwevende inslag en een vaak dromerige gelaagdheid.
Wat meteen opvalt, is dat de eerste cd van deze dubbelaar, die opent met zes gloednieuwe nummers, bitter weinig te maken heeft met de laptopelektronica die het label zo bekend maakte. Zowel Butcher the Bar als Benni Hemm Hemm maken een soort van fluweelzachte, akoestische folkpop met weinig opvallende trekjes. Die tweede levert zelfs vier -weliswaar broze en mooie- bijdragen op deze eerste plaat en overtuigt daarmee in zijn instrumentaal fanfarekarakter. Bij Seavault – een project van Slowdive drummer Simon Scott en ISAN-man Antony Ryan – kruipen de eerste elektronische ritmen en vervormingen binnen via kille en ijle gitaarlandschappen die eerder vernoemde shoegazer-band Slowdive alle eer aandoen. Verder blijft de vormgeving echter voornamelijk met live instrumenten en subtiele elektronica, speels en lieflijk. Opvallend zijn leuke, ontmantelde covers van Seabear (The Undertones' 'Teenage Kicks') en Masha Qrella (Roxy Musics 'Don't Stop the Dance'). Die laatste is trouwens absoluut bezwerend.
Op de tweede schijf is het tijd voor meer bekende namen. B. Fleischmann, Populous, Styrofoam, Lali Puna ...: ze geven elk het beste van zichzelf en dat staat gelijk aan absolute verwennerij voor het oor. Het elektronische droomrijk van belletjes en slaapkamergeluidjes klinkt naar goede Morr-traditie heerlijk beneveld en dankzij een arsenaal aan clicks, cuts en zorgvuldig gemanipuleerde geluiden allesdoordringend. Waar Populous en Styrofoam werken met knisperende, hiphop-gerelateerde en bevreemdende ritmen zorgt Valerie Trebeljahr met haar haast emotieloze stem voor een al even grote mystiek in Lali Puna-remixen van 'Nin-Com-Pop'. Mogelijk minder gekende projecten op deze tweede plaat zij ISAN of Teamforest, maar die moeten qua progressief elektronisch vernuft zeker niet onderdoen. ISAN eert bijvoorbeeld werken van Erik Satie door die in ijle digitale knip- en plakjasje te steken: een origineel idee dat voor drie tracks heerlijk fris klinkt maar langer mogelijk vrij eentonig wordt. Voltreffers op plaat nummer twee zijn het heerlijk verwarrende, Notwist-gerelateerde 'Oh, But You Are, Really' (Styrofoam) en de warme vocale ambient van Other People's Children in 'Suicide Common', dat spijtig genoeg plots wordt afgekapt (hoewel plaatsmaken voor B. Fleischmanns klassieker 'Nico' ook weer niet zo erg is).
Wie niet echt vertrouwd is met Morr en wel houdt van vernieuwende dingen, heeft aan deze dubbelaar een stevige kluif. Verwacht echter niet altijd even grote spitsvondigheid, maar eerder een alomvattend, beklemmend en intiem sfeertje dat bij momenten aangenaam open bloeit. Verder mag het ook duidelijk zijn dat dit Duitse label blijft sleutelen aan een unieke, niet altijd even voor de hand liggende muzikale portfolio en dan zijn naast vele hoogte- ook wat dieptepunten een vanzelfsprekendheid.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
