Dat de mensen van het Gentse Eskimo-label graag de vinger aan de pols houden van de internationale clubscene is al langer dan vandaag geweten. Dat ze bij hun zoektocht naar hippe dj's af en toe ook muzikale en commerciële risico's durven nemen is evenmin een geheim. En toch komt de meest recente uitgave van het label enigszins als een verrassing. Niet zozeer door de keuze van het bij ons relatief onbekend New Yorkse dj-duo Rub 'n' Tug, dan wel door de twijfelachtige kwaliteit van de mixplaat die men hen laat afleveren.
Het moet gezegd worden, op 'campFire' (genoemd naar de wekelijkse afterparty's van de heren in de beruchte club/bar Passerby) krijg je als luisteraar een hoogst origineel geluid naar het hoofd gesmeten. Oldskool house, een vleugje rock en heel wat funk- en discogetinte platen in één mix; voor Rub 'n' Tug is het de normaalste zaak van de wereld. Het probleem zit hem dan ook niet in de keuze van onbekende, maar fijne platen als 'Tribute to Jazzy Jay' (Bronx Dogs), 'Lady Bug' (Bumblebee Unlimited) of 'Double Fantasy' (Heartbreaker), maar in de vreselijk schrale manier waarop ze gepresenteerd worden. Dat beide notoire feestbroeders niet van het type dj zijn dat veel belang hecht aan technisch hoogstaande overgangen of minutieus opgebouwde sets, tot daar aan toe. Maar dat ze hun platen geregeld laten verspringen en, vooral, dat ze trommelvliesbeschadigende microfoonfeedback als opzwepend (?!) effect gebruiken is niet te begrijpen, laat staan te bejubelen. En dan worden de flauwe computerspeljingles en de te pas en te onpas gebruikte delay- en distortion-effecten nog niet in rekening gebracht. De intro en het cafégeroezemoes op de achtergrond suggereren dat deze plaat 'live' werd opgenomen, maar dan nog is het beschamende niveau ervan enkel te verklaren als dj's Thomas en Eric die nacht zelf een sloot sterke drank en karrenvrachten illegale substanties achter de kiezen hadden. In louche bars in New York is dit misschien hip, maar in elke andere zichzelf respecterende club waar ook ter wereld smijt men dit soort dj's met hebben en houden de straatstenen op. En terecht.
Dat Rub 'n' Tug en de mensen van Eskimo verwachten dat een muziekminnend publiek effectief geld op tafel gaat leggen voor dit soort praktijken, is niet te vatten. Downloaden en voor de grap eens beluisteren, tot daar toe, maar écht betalen? Weinig waarschijnlijk. Jammer eigenlijk, want op zich zijn er best wat tracks de moeite waard om meerdere malen in de cd-speler te belanden. Maar dat maakt Rub 'n' Tug nu juist onmogelijk ... Don't believe the hype!
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
